Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΝΟΤΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΝΕΟ ΕΡΓΟ ΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΧΩΡΙΑ ΕΒΡΟΥ ΚΑΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ Β.ΘΡΑΚΗ
ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΧΟΡΟΥΣ ΣΥΓΓΡΟΥ 137 5ος ΟΡΟΦΟΣ ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ 8.00 ΠΕΜΠΤΗ 8.00 ΚΑΙ ΣΑΒΒΑΤΟ 1.00
ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΤ1.
την εκπομπή ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ του Παναγιώτη
Μυλωνά στην ΕΤ1. Ελληνική ώρα στις 11.30 το πρωί. Καλεσμένη το
Χορευτικο Συγκρότημα και η Χορωδία των Μεταξάδων, με την Ορχήστρα του
Αρχείου Μουσικολαογραφικής Παράδοσης "ΧΡΟΝΗΣ ΑΗΔΟΝΙΔΗΣ".
ΕΤΗΣΙΑ ΧΟΡΟΕΣΠΕΡΙΔΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΝΗΣ
Σάββατο, 23 Οκτωβρίου στις 8:30 μ.μΕτήσια χοροεσπερίδα Εθνικού Μάνης
Αίθουσα εκδηλώσεων ξενοδοχείου ΠΛΩΤΙΝΙ
Αγίας Παρασκευής
Didymóteicho, Greec* Τιμή πρόσκλησης:15€ (περιλαμβάνει φαγητό & απεριόριστο ποτό)
* Ζωντανή μουσική από την ορχήστρα των Μποζατζίδη-Λιγούδη
* Τηλ. κρατήσεων: 6944202510, 6944989953
Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010
ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΨΩΜΙ-ΘΡΑΚΙΩΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Κάποτε ήταν ένας πλούσιος βασιλιάς, πολύ πλούσιος, που ό,τι επιθυμούσε η
καρδιά του το ’χε. Όλα τα είχε, και τον έλεγαν ευτυχισμένο, ώσπου έπαθε μια
παράξενη ανορεξία και δεν είχε όρεξη να βάλει τίποτα στο στόμα του. Σιγά σιγά
αδυνάτιζε, κι άρχισε να γίνεται γκρινιάρης και παράξενος. Πολλοί γιατροί επήγαιναν
και τον έβλεπαν, μα τα γιατρικά τους τίποτα δεν μπορούσαν να του κάμουν. Η
ανορεξία του βασιλιά όλο και κρατούσε, κι εκείνος έρεβε μέρα με την ημέρα. Τίποτα
δε λιμπιζόταν να φάει
.
ούτε «του πουλιού το γάλα», που λέει ο λόγος.
Οπού κάποια μέρα, έτυχε να περνάει από το παλάτι του ένας ασπρομάλλης
γέροντας φτωχός, που ήτανε όμως σοφός κι ήξερε από γιατρικά. Του είπανε λοιπόν
για το βασιλιά, κι ανέβηκε να τον δει. «Μήπως κουράζεσαι, βασιλιά μου;», τον
ρώτησε. «Τι λες, γιατρέ μου», του λέει ο βασιλιάς. «Όλη μέρα ξαπλωμένος απάνου
στο θρόνο μου, ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι δεν κουνώ». «Μήπως έχεις έγνοιες και
σκοτούρες για το λαό σου;» «Όχι, κάθε άλλο. Εγώ ζω ξέγνοιαστος, και καρφάκι δε
μου καίεται για κανέναν!» «Μήπως επιθύμησες ποτέ σου κάτι και δεν μπόρεσες να το
’χεις;» «Ούτε κι αυτό! Βασιλιάς είμαι, κι ό,τι γυρέψω, το βλέπω μπροστά μου!…».
Σκέφτηκε, σκέφτηκε λίγο ο γέροντας, υστέρα γυρίζει και λέει του βασιλιά:
«Άκουσε, βασιλιά μου: Καθώς βλέπω, δεν έχεις τίποτα σοβαρό. Εκείνο που φταίει
και δεν έχεις όρεξη να τρως, είναι το ψωμί που σου δίνουν στο παλάτι! Να διατάξεις
να σου φέρουν να φας το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου. Αν μπορέσεις να το ’χεις
αυτό, τότε θα γιατρευτείς!».
Από την ίδια μέρα ο βασιλιάς έδωσε διαταγή στους φουρναραίους του
παλατιού να ζυμώσουν και να του ψήσουν «το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου!».
Έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά οι ψωμάδες σ’ όλο το βασίλειο, ποιος θα κάμει στο
βασιλιά το πιο γλυκό ψωμί! Ζύμωσαν με ζάχαρη κι ανθόγαλα κάθε λογής ψωμιά και
του τα ’φεραν στο παλάτι να τα δοκιμάσει. Μα κανένα απ’ όλα εκείνα τα ψωμιά δεν
άνοιγε την όρεξη στο βασιλιά. Ούτε κι ήθελε να τα φάει. Το να του μύριζε, τ’ άλλο
του βρομούσε. Ώσπου μια μέρα, έξω φρενών ο βασιλιάς, έστειλε ανθρώπους του να
πάνε να βρούνε το γέροντα και να τον ξαναφέρουνε μπροστά του. Έτσι λοιπόν κι
έγινε.
Θα σε κρεμάσω, που με ξεγέλασες!», του φώναξε ο βασιλιάς μόλις τον είδε.
«Γιατί, βασιλιά μου;», τον ρώτησε ο γέροντας. «Γιατί το γλυκό ψωμί, που είπες να
μου φτιάξουνε να φάω, δε μου έκαμε τίποτα!» «Μπα;», έκαμε ο γέροντας. «Φαίνεται
πως το ψωμί που σου ζύμωσαν, δεν ήταν τόσο γλυκό όσο έπρεπε!» Ο βασιλιάς ήταν
πάλι έτοιμος ν αγριέψει, μα είδε το γέρο που κάτι συλλογιζότανε, και περίμενε.
«Άκουσε, βασιλιά μου», του λέει ο γέροντας ύστερ’ από λίγο. «Αν θέλεις να
δοκιμάσεις στ’ αληθινά το ψωμί που θα σε γιατρέψει, πρέπει να ’ρθεις μαζί μου για
τρεις μέρες μονάχα και να κάνεις ό,τι σου λέω. Αν δε γίνεις καλά, είσαι ελεύτερος να
μου πάρεις το κεφάλι!»
Κι ο βασιλιάς, παιδί μου, θέλοντας και μη, δέχτηκε να πάει μαζί με τον παρά-
ξενο γέροντα, εκεί που του ’λέγε. Φόρεσε κι αυτός φτωχικά ρούχα, ποδέθηκε
παλιοπάπουτσα, πήρε κι ένα μπαστούνι στα χέρια του κι έφυγε κρυφά από το
παλάτι, μακριά, κι επήγανε στον κάμπο, εκεί που καθόταν ο γέροντας, σε μια
καλύβα, μέσα σ’ ένα χωράφι σπαρμένο.
Ξημερώνοντας, έδωκε ο γέροντας στο βασιλιά ένα δρεπάνι και του λέει: «Έλα
να θερίσουμε!». Έπιασε ο βασιλιάς και θέριζε μες στο λιοπύρι ολάκερη μέρα. Έκαμε
καμιά σαρανταριά δεμάτια στάχυα. Ήρθε το βράδυ, πέσανε ξεροί να κοιμηθούνε.
Ούτε φαΐ όλη μέρα, ούτε τίποτα. Έμενε, βλέπεις, κι ο γέροντας νηστικός.
Την άλλη μέρα, πρωί πρωί, ξύπνησε ο γέροντας το βασιλιά και του λέει:
«Σήκω τώρα, να πάρουμε όλ’ αυτά τα δεμάτια, να τα πάμε στ’ αλώνι να τ’
αλωνίσουμε!». Κουβάλησε στην πλάτη του ο βασιλιάς περσότερ’ από τα μισά, κι
ύστερα όλη μέρα, γκαπ γκουπ, τα κοπάνιζε με το δάρτη, ώσπου κάμανε το στάρι
σωρό, τ’ ανεμίσανε και το βάλανε στο σακί. Κι όλη μέρα την περάσανε πάλε έτσι,
νηστικοί κι οι δυο τους, μόνο λίγο νερό ήπιανε από τη στέρνα, που ήτανε κοντά
στην καλύβα. Πέσανε πάλι κουρασμένοι το βράδυ και κοιμηθήκανε.
Την τρίτη μέρα, το χάραμα, ο γέροντας σήκωσε το βασιλιά: «Ξύπνα», του λέει,
«τώρα να πάμε το στάρι μας στο μύλο να τ’ αλέσουμε! Πάρ’ το εσύ στην πλάτη σου,
γιατί εγώ δεν μπορώ, και πάμε εκεί στην κορφή του βουνού, που ’ναι ο μύλος».
Τι να κάμει ο βασιλιάς, αφού έτσι ήτανε η συφωνία, φορτώνεται το σακί στην
πλάτη, και κουρασμένος κι ελεεινός το κουβάλησε στην κορφή. Τώρα αρχίνησε και
να πεινάει, μα δεν έλεγε ακόμα τίποτα.
Αλέσανε το στάρι τους, και για να μην τα πολυλογούμε, γυρίσανε κατά το
μεσημέρι στην καλύβα, πάλι ο βασιλιάς φορτωμένος τ’ αλεύρι. «Έλα τώρα να
ζυμώσουμε», του λέει ο γέρος. Ξεχώρισε ως δέκα λίτρες αλεύρι, το ’ρίξε στη σκάφη
κι έβαλε το βασιλιά να ζυμώνει. Ύστερα τον έστειλε στο λόγγο να κόψει ξύλα, κι
αργά κατά το βράδυ βάλανε κι εκάψανε το φούρνο, για να ψήσουνε 3-4 καρβέλια. Ο
βασιλιάς τώρα πεινούσε κι επερίμενε πότε να ψηθούν τα ψωμιά, για να φάει! Μα πιο
πολύ τα λιμπιζόταν, όταν άρχισε να βγαίνει από το φούρνο η μυρωδιά τους. «Πεινάω
πολύ», λέει του γέρου. «Περίμενε και θα φας!», του απάντησε κείνος.
Σε λίγο βγήκανε τα καρβέλια, αχνιστά και ροδοψημένα. Σαν πεινασμένος
λύκος τότε ο βασιλιάς άρπαξε το καρβέλι, το έκοψε με τα χέρια του κι άρχισε να
τρώει. Μα με την πρώτη μπουκιά που κατάπιε, το πρόσωπό του έγινε κόκκινο από
χαρά και φώναξε: «Μάλιστα! Αυτό είναι το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου! Κι όμως
ούτε μια κουταλιά ζάχαρη δεν έριξα στο ζυμάρι του!». Τότε ο γέροντας χαμογέλασε
και του είπε: «Βασιλιά μου, πρέπει να ξέρεις πως η ζάχαρη του ψωμιού σου ήταν ο
ιδρώτας που έχυσες για να το φτιάξεις. Τώρα είσ’ ελεύτερος να ξαναπάς στο παλάτι
σου. Κοίτα μονάχα να δουλεύεις αποδώ κι εμπρός, και θα δεις πως η όρεξη δε θα
σου λείψει».
Ο βασιλιάς ακολούθησε την ορμήνεια του γέροντα, κι όταν γύρισε στο παλάτι
του, δούλευε κάθε μέρα για το λαό του, εκατέβαινε και στον κήπο του γι’ άλλες
δουλειές, κι από τότε γιατρεύτηκε από την ανορεξία κι έτρωε καλά, που μακάρι να
τρώαμε κι εμείς έτσι!
ΚΑΝΑΔΑΣ ΕΒΡΟΥ
ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ ΝΟΜΟΥ ΕΒΡΟΥ
ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΑΙΣΥΜΗΣ
Ο Αγροτικός Τουριστικός Συνεταιρισμός Γυναικών Αισύμης παράγει, συσκευάζει και διαθέτει στην αγορά διάφορα μυρωδικά όπως ρίγανη, φλαμούρι, χαμομήλι, σπιτικά ποτά καθώς και πίτες (τυρόπιτες, χορτόπιτες, σπανακόπιτες κ.λ.π.). Στην παραδοσιακή της ταβέρνα, που λειτουργεί στην Αισύμη με ιδιαίτερη φροντίδα και μεράκι των γυναικών του Συλλόγου, προσφέρονται παραδοσιακά φαγητά όπως: κιλιντίρια, κατσικάκι φούρνου, ζυμωτό ψωμί, όσπρια, λαδερά, γλυκά ταψιού & κουταλιού καθώς και μαρμελάδες. Τα ζυμαρικά, όπως γιουφκάδες και τραχανάδες αποτελούν τη σπεσιαλιτέ του Αγροτικού Συνεταιρισμού Γυναικών της Αισύμης.
ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΔΑΔΙΑΣ "Η ΓΕΡΑΚΙΝΑ"
Ο Αγροτουριστικός Συνεταιρισμός Γυναικών Δαδιάς "Η ΓΕΡΑΚΙΝΑ" ιδρύθηκε το 1994 και αριθμεί 30 μέλη. Διαθέτει ιδιόκτητο εργαστήριο παρασκευής ζυμαρικών στο χωριό της Δαδιάς. Επίσης διαχειρίζεται το Χώρο αναψυχής Κατραντζήδων που βρίσκεται 9 χλμ. από το χωριό, σε μια δασοσκέπαστη έκταση 740 στρεμμάτων στην καρδιά του δάσους. Τα προϊόντα που παράγει ο συνεταιρισμός είναι: χυλοπίτες, κους-κους, τραχανάς γλυκός και ξηρός και γλυκά του κουταλιού (κυδώνι, σταφύλι, σύκο, κολοκύθι, καρπούζι). Όλα τα προϊόντα είναι φτιαγμένα με αγνά προσεκτικά διαλεγμένα υλικά, σύμφωνα με τις παραδοσιακές συνταγές των γιαγιάδων.
ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΦΕΡΩΝ "Η ΕΚΑΒΗ"
Ο Γυναικείος Συνεταιρισμός Γυναικών Φερών "Η ΕΚΑΒΗ" ιδρύθηκε το 1996 με πρωτοβουλία μιας μικρής ομάδας γυναικών που θέλησαν να αξιοποιήσουν τις γνώσεις και την αγάπη τους για τις παραδοσιακές γεύσεις και να προσφέρουν υπηρεσίες όχι στεγνά τουριστικές, αλλά δουλειά με κέφι, μεράκι και ποιότητα. Στο εργαστήριό του, στις Φέρες, ο επισκέπτης μπορεί να δοκιμάσει μεγάλη ποικιλία από γλυκά κουταλιού και Θρακιώτικα ζυμαρικά (χυλοπίτες, κους-κους, τραχανά κόκκινο (λαχανικών), τραχανά άσπρο, φιδέ κ.τ.λ.) που είναι φτιαγμένα με μεράκι και φροντίδα από τις γυναίκες με συνταγές παραδοσιακές που έμαθαν από τις γιαγιάδες τους, με προϊόντα αγνά, ποιοτικά και βέβαια νόστιμα. Στον ίδιο χώρο λειτουργεί και εκθετήριο με όλα τα παραγόμενα προϊόντα. Για τους απαιτητικούς πελάτες ο Γυναικείος Συνεταιρισμός Φερών αναλαμβάνει την προετοιμασία γευμάτων, δεξιώσεων κ.τ.λ. Τα προϊόντα του συλλόγου διατίθενται στο Νομό μας, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα.
ΑΓΡΟΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΛΕΥΚΙΜΗΣ
Ο Αγροτουριστικός Συνεταιρισμός Γυναικών Λευκίμης, παράγει, συσκευάζει και διαθέτει στην αγορά παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού (ριτσέλι, κολοκύθι, ντοματάκι κ.α.), και λουκούμια από παραδοσιακές τοπικές συνταγές, που αναδεικνύουν την ιστορία και την παράδοση του τόπου.
ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ "ΑΞΙΟΚΕΡΑΣΑ"
Ο Γυναικείος Συνεταιρισμός Γυναικών Σαμοθράκης "ΑΞΙΟΚΕΡΑΣΑ" ιδρύθηκε το 2002 με σκοπό να βγάλει τη γυναίκα από το σπίτι, να συμπληρωθεί το εισόδημά της και να προωθήσει τα τοπικά προϊόντα. Στο εργαστήριο του συλλόγου παράγονται: γλυκά του κουταλιού (πράουστο, βύσσινο, σύκο, καρύδι κ.λ.π.), ζυμαρικά, μαρμελάδες, λικέρ και όλα τα τοπικά φρούτα του νησιού.
ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΛΟΥΤΡΟΥ "ΧΑΝΑ"
Ο Παραγωγικός Συνεταιρισμός Γυναικών Λουτρού "ΧΑΝΑ", λειτουργεί σαν εστιατόριο-αναψυκτήριο, στο οποίο μπορείτε να απολαύσετε παραδοσιακά φαγητά, με προϊόντα αγνά, ποιοτικά και βέβαια νόστιμα. Αναλαμβάνει εκδηλώσεις τροφοδοσίας-catering για τους πιο απαιτητικούς πελάτες της.
ΑΓΡΟΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΡΙΓΩΝΟΥ "ΓΑΙΑ"
Ο Αγροτουριστικός Συνεταιρισμός Γυναικών Τριγώνου "Η ΓΑΙΑ" ιδρύθηκε το 1998. Αριθμεί 35 μέλη με πρώτη επιχειρηματική δραστηριότητα την ίδρυση και λειτουργία εργαστηρίου παραδοσιακών εδεσμάτων στο χωριό Καναδάς Ν. Έβρου. Τα προϊόντα που παράγει είναι από συνταγές που φυλάσσονται ως προίκα από τις γιαγιάδες και φέρνουν σήμερα στο τραπέζι μυρωδιές και γεύσεις από το παρελθόν. Είναι όλα χειροποίητα και παρασκευάζονται από πρώτες ύλες βιολογικής καλλιέργειας που παράγονται στα αγροκτήματα του συνεταιρισμού. Τυπικός Θρακιώτικος κόκκινος τραχανάς από λαχανικά (ξινός και καυτερός), ουμάτς (άσπρος τραχανάς), ιφκάδια, κους-κους, μπιμπιρίτσα (είδος καρυκεύματος), καθώς και γλυκά του κουταλιού (ριτσέλι και γλυκό σύκο), μαρμελάδες με φρούτα του δάσους, λικέρ (τσάπουρνο, δυόσμο, βασιλικό, κράνο, σπαθόχορτο) και παραδοσιακές πίτες (κατεψυγμένες ή με χειροποίητο φύλλο). Όλα τα παραπάνω παρασκευάζονται σ' ένα σύγχρονο εργαστήριο με εγγύηση νοστιμιάς, σταθερής ποιότητας και αξιοπιστίας.
ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΑΓΡΟΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΠΕΠΛΟΥ "ΑΚΡΙΤΙΣΕΣ"
Ο Γυναικείος Αγροτουριστικός Συνεταιρισμός Πέπλου "ΑΚΡΙΤΙΣΕΣ" ιδρύθηκε το 1996 και αποτελείται από 24 μέλη. Σκοπός του είναι η απασχόληση των μελών του στο αναψυκτήριο του Τελωνείου Κήπων και σε ένα δεύτερο στην περιφέρεια της κοινότητας του Πέπλου. Στόχος του είναι η προώθηση των χειροποίητων-κονσερβοποιημένων προϊόντων του όπως: γλυκά, τραχανάς, κους-κους, μαρμελάδες & κομπόστες. Κύριος όμως στόχος του συνεταιρισμού είναι η οικονομική-κοινωνική & πολιτιστική ανάπτυξη του γυναικείου αγροτικού πληθυσμού καθώς και η ανάπτυξη του τόπου.
Ο Αγροτικός Τουριστικός Συνεταιρισμός Γυναικών Αισύμης παράγει, συσκευάζει και διαθέτει στην αγορά διάφορα μυρωδικά όπως ρίγανη, φλαμούρι, χαμομήλι, σπιτικά ποτά καθώς και πίτες (τυρόπιτες, χορτόπιτες, σπανακόπιτες κ.λ.π.). Στην παραδοσιακή της ταβέρνα, που λειτουργεί στην Αισύμη με ιδιαίτερη φροντίδα και μεράκι των γυναικών του Συλλόγου, προσφέρονται παραδοσιακά φαγητά όπως: κιλιντίρια, κατσικάκι φούρνου, ζυμωτό ψωμί, όσπρια, λαδερά, γλυκά ταψιού & κουταλιού καθώς και μαρμελάδες. Τα ζυμαρικά, όπως γιουφκάδες και τραχανάδες αποτελούν τη σπεσιαλιτέ του Αγροτικού Συνεταιρισμού Γυναικών της Αισύμης.
ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΔΑΔΙΑΣ "Η ΓΕΡΑΚΙΝΑ"
Ο Αγροτουριστικός Συνεταιρισμός Γυναικών Δαδιάς "Η ΓΕΡΑΚΙΝΑ" ιδρύθηκε το 1994 και αριθμεί 30 μέλη. Διαθέτει ιδιόκτητο εργαστήριο παρασκευής ζυμαρικών στο χωριό της Δαδιάς. Επίσης διαχειρίζεται το Χώρο αναψυχής Κατραντζήδων που βρίσκεται 9 χλμ. από το χωριό, σε μια δασοσκέπαστη έκταση 740 στρεμμάτων στην καρδιά του δάσους. Τα προϊόντα που παράγει ο συνεταιρισμός είναι: χυλοπίτες, κους-κους, τραχανάς γλυκός και ξηρός και γλυκά του κουταλιού (κυδώνι, σταφύλι, σύκο, κολοκύθι, καρπούζι). Όλα τα προϊόντα είναι φτιαγμένα με αγνά προσεκτικά διαλεγμένα υλικά, σύμφωνα με τις παραδοσιακές συνταγές των γιαγιάδων.
ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΦΕΡΩΝ "Η ΕΚΑΒΗ"
Ο Γυναικείος Συνεταιρισμός Γυναικών Φερών "Η ΕΚΑΒΗ" ιδρύθηκε το 1996 με πρωτοβουλία μιας μικρής ομάδας γυναικών που θέλησαν να αξιοποιήσουν τις γνώσεις και την αγάπη τους για τις παραδοσιακές γεύσεις και να προσφέρουν υπηρεσίες όχι στεγνά τουριστικές, αλλά δουλειά με κέφι, μεράκι και ποιότητα. Στο εργαστήριό του, στις Φέρες, ο επισκέπτης μπορεί να δοκιμάσει μεγάλη ποικιλία από γλυκά κουταλιού και Θρακιώτικα ζυμαρικά (χυλοπίτες, κους-κους, τραχανά κόκκινο (λαχανικών), τραχανά άσπρο, φιδέ κ.τ.λ.) που είναι φτιαγμένα με μεράκι και φροντίδα από τις γυναίκες με συνταγές παραδοσιακές που έμαθαν από τις γιαγιάδες τους, με προϊόντα αγνά, ποιοτικά και βέβαια νόστιμα. Στον ίδιο χώρο λειτουργεί και εκθετήριο με όλα τα παραγόμενα προϊόντα. Για τους απαιτητικούς πελάτες ο Γυναικείος Συνεταιρισμός Φερών αναλαμβάνει την προετοιμασία γευμάτων, δεξιώσεων κ.τ.λ. Τα προϊόντα του συλλόγου διατίθενται στο Νομό μας, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα.
ΑΓΡΟΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΛΕΥΚΙΜΗΣ
Ο Αγροτουριστικός Συνεταιρισμός Γυναικών Λευκίμης, παράγει, συσκευάζει και διαθέτει στην αγορά παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού (ριτσέλι, κολοκύθι, ντοματάκι κ.α.), και λουκούμια από παραδοσιακές τοπικές συνταγές, που αναδεικνύουν την ιστορία και την παράδοση του τόπου.
ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ "ΑΞΙΟΚΕΡΑΣΑ"
Ο Γυναικείος Συνεταιρισμός Γυναικών Σαμοθράκης "ΑΞΙΟΚΕΡΑΣΑ" ιδρύθηκε το 2002 με σκοπό να βγάλει τη γυναίκα από το σπίτι, να συμπληρωθεί το εισόδημά της και να προωθήσει τα τοπικά προϊόντα. Στο εργαστήριο του συλλόγου παράγονται: γλυκά του κουταλιού (πράουστο, βύσσινο, σύκο, καρύδι κ.λ.π.), ζυμαρικά, μαρμελάδες, λικέρ και όλα τα τοπικά φρούτα του νησιού.
ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΛΟΥΤΡΟΥ "ΧΑΝΑ"
Ο Παραγωγικός Συνεταιρισμός Γυναικών Λουτρού "ΧΑΝΑ", λειτουργεί σαν εστιατόριο-αναψυκτήριο, στο οποίο μπορείτε να απολαύσετε παραδοσιακά φαγητά, με προϊόντα αγνά, ποιοτικά και βέβαια νόστιμα. Αναλαμβάνει εκδηλώσεις τροφοδοσίας-catering για τους πιο απαιτητικούς πελάτες της.
ΑΓΡΟΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΡΙΓΩΝΟΥ "ΓΑΙΑ"
Ο Αγροτουριστικός Συνεταιρισμός Γυναικών Τριγώνου "Η ΓΑΙΑ" ιδρύθηκε το 1998. Αριθμεί 35 μέλη με πρώτη επιχειρηματική δραστηριότητα την ίδρυση και λειτουργία εργαστηρίου παραδοσιακών εδεσμάτων στο χωριό Καναδάς Ν. Έβρου. Τα προϊόντα που παράγει είναι από συνταγές που φυλάσσονται ως προίκα από τις γιαγιάδες και φέρνουν σήμερα στο τραπέζι μυρωδιές και γεύσεις από το παρελθόν. Είναι όλα χειροποίητα και παρασκευάζονται από πρώτες ύλες βιολογικής καλλιέργειας που παράγονται στα αγροκτήματα του συνεταιρισμού. Τυπικός Θρακιώτικος κόκκινος τραχανάς από λαχανικά (ξινός και καυτερός), ουμάτς (άσπρος τραχανάς), ιφκάδια, κους-κους, μπιμπιρίτσα (είδος καρυκεύματος), καθώς και γλυκά του κουταλιού (ριτσέλι και γλυκό σύκο), μαρμελάδες με φρούτα του δάσους, λικέρ (τσάπουρνο, δυόσμο, βασιλικό, κράνο, σπαθόχορτο) και παραδοσιακές πίτες (κατεψυγμένες ή με χειροποίητο φύλλο). Όλα τα παραπάνω παρασκευάζονται σ' ένα σύγχρονο εργαστήριο με εγγύηση νοστιμιάς, σταθερής ποιότητας και αξιοπιστίας.
ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΑΓΡΟΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΠΕΠΛΟΥ "ΑΚΡΙΤΙΣΕΣ"
Ο Γυναικείος Αγροτουριστικός Συνεταιρισμός Πέπλου "ΑΚΡΙΤΙΣΕΣ" ιδρύθηκε το 1996 και αποτελείται από 24 μέλη. Σκοπός του είναι η απασχόληση των μελών του στο αναψυκτήριο του Τελωνείου Κήπων και σε ένα δεύτερο στην περιφέρεια της κοινότητας του Πέπλου. Στόχος του είναι η προώθηση των χειροποίητων-κονσερβοποιημένων προϊόντων του όπως: γλυκά, τραχανάς, κους-κους, μαρμελάδες & κομπόστες. Κύριος όμως στόχος του συνεταιρισμού είναι η οικονομική-κοινωνική & πολιτιστική ανάπτυξη του γυναικείου αγροτικού πληθυσμού καθώς και η ανάπτυξη του τόπου.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στη Βιζύη (ή Βιζώ) της Ανατολικής Θράκης το 1849, γιος πολύ φτωχικής οικογένειας. Σε ηλικία δέκα ετών, οι γονείς του τον στέλνουν στην Κωνσταντινούπολη κοντά σε ένα θείο του, για να μάθει ραπτική. Παραμένει εκεί μέχρι την ηλικία των 18 προστατευόμενος από τον Κύπριο έμπορο Γιάγκο Γεωργιάδη και αργότερα προστατευόμενος του αρχιεπισκόπου Κύπρου Σωφρονίου ζεί για ένα διάστημα στην Κύπρο, όπου μάλιστα τον προόριζαν για τον ιερατικό κλάδο. Το 1872 γίνεται ιεροσπουδαστής στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, όπου το 1873 δημοσιεύει και την πρώτη του ποιητική συλλογή (Ποιητικά Πρωτόλεια). Μεταξύ των καθηγητών του αναφέρεται και ο ποιητής Ηλίας Τανταλίδης, ο οποίος διέκρινε στον Βιζυηνό στοιχεία ιδιαίτερου ταλέντου και ευφυΐας ώστε τον σύστησε στον Γεώργιο Ζαρίφη. Το 1874, το επικό ποίημά του Κόδρος βραβεύεται στον Βουτσιναίο Ποιητικό Διαγωνισμό. Την ίδια χρονιά γράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, αλλά με δαπάνες του Ζαρίφη μεταβαίνει στη Γερμανία , στη Γοτίγγη, όπου σπουδάζει φιλολογία και φιλοσοφία στο διάστημα 1875-1878. Το 1876, η επόμενη ποιητική συλλογή του Άραις μάραις κουκουνάραις (μετονομάστηκε σε Βοσπορίδες αύραι) βραβεύεται στον Βουτσιναίο Διαγωνισμό, στον οποίο το 1877 η συλλογή του Εσπερίδες επαινείται. Το 1881 τυπωνεται στη Λειψία η διδακτορική του διατριβή Das Kinderspiel in Bezug auf Psychologie und Paedagogik. ("Το παιδικό παιχνίδι από ψυχολογικής και παιδαγωγικής απόψεως".) Μέχρι το 1884, ο Βιζυηνός επισκέπτεται το Παρίσι (1882) όπου γνωρίζει τον Δημήτριο Βικέλα, τον Marquis Queux de Saint-Hilaire και την Juliette Lamber-Adam και το Λονδίνο, 1883, όπου σχετίζεται με τον πρεσβευτή Πέτρο Βράιλα Αρμένη. Παράλληλα, δημοσιεύει την ποιητική συλλογή Ατθίδες Αύραι.Την ίδια χρονιά (1883), δημοσιεύεται στην Εστία το πρώτο μεγάλο διήγημά του Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως και το Ποίος ήτο ο φονεύς του αδερφού μου. Το 1884, λόγω του θανάτου του προστάτη του Ζαρίφη, υποχρεώνεται να επιστρέψει στην Αθήνα και διορίζεται καθηγητής σε γυμνάσιο.Ένα χρόνο αργότερα, εκλέγεται υφηγητής φιλοσοφίας με την διατριβή του Η φιλοσοφία του καλού παρά Πλωτίνω. Παράλληλα δημοσιεύονται τα διηγήματά του Αι συνέπεια της παλαιάς ιστορίας και Το μόνον της ζωής του ταξείδιον. Εκείνη την εποχή αρχίζει να ασχολείται με ένα μεταλλείο στο Σαμάκοβο. Το 1886 γράφει το Μοσκώβ Σελήμ. Το 1892 προσβάλλεται από φρενική νόσο και καταλήγει έγκλειστος στο Δρομοκαΐτειο. Ύστερα από τέσσερα χρόνια εγκλεισμού, πεθαίνει τον Απρίλιο του 1896.
Έργο
Ποιητικές συλλογές
- Ποιητικά πρωτόλεια (1873)
- Ο Κόδρος (1874)
- Βοσπορίδες αύραι(1876)
- Ατθίδες αύραι (1883)
- Εσπερίδες (1887)
- Λυρικά
- Παιδικαί ποιήσεις
Διηγήματα
- Το αμάρτημα της μητρός μου (1883)
- Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως (1883)
- Ποίος ήτο ο φονεύς του αδελφού μου (1883)
- Αι συνέπειαι της παλαιάς ιστορίας (1884)
- Το μόνο της ζωής του ταξίδιον (1884)
- Πρωτομαγιά (1884)
- Διατί η μηλιά δεν έγινε μηλέα (1885)
- Ο τρομάρας
- Μοσκώβ-Σελήμ (1895)
Μελέτες
- Η φιλοσοφία του καλού παρά Πλωτίνω'
Ταινίες
- Το Μόνον της Ζωής του Ταξείδιον (2001) – Ταινία του Λάκη Παπαστάθη που πραγματεύεται την περίοδο εγκλεισμού του Βιζυηνού.
Βιβλιογραφία
- Χρυσανθόπουλος Μ., Γεώργιος Βιζυηνός: μεταξύ φαντασίας και μνήμης (1994)
- Αθανασόπουλος, Β., Οι μύθοι της ζωής και του έργου του Γ. Βιζυηνού (1992)
- Γ.Μ Βιζυηνός, Νεοελληνικά Διηγήματα, επιμέλεια Π. Μουλλάς, Εστία, Αθήνα
- Μισέλ Φάις, Ελληνική Αυπνία, Εκδόσεις Πατάκης, (2004) - μυθιστορηματική βιογραφία
- Κωστής Τζερμιάς,Ποίος ήτον ο Φονεύς του Βιζυηνού,Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα(2001)-μυθιστόρημα
ΕΠΙΤΙΜΟΣ ΔΗΜΟΤΗΣ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ VON ROSEN
Σε επίτιμο δημότη Διδυμοτείχου, πρόκειται να ανακηρύξει ο Δήμαρχος κ. Χρήστος Τοκαμάνης, τον προϊστάμενο του Χρηματιστηριακού Ινστιτούτου της Γερμανίας, Prof. Dr. Ruediger von Rosen.
Η τελετή αναγόρευσης πρόκειται να πραγματοποιηθεί στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου Διδυμοτείχου την Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010 στη 13:00 το μεσημέρι.
Η τελετή αναγόρευσης πρόκειται να πραγματοποιηθεί στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου Διδυμοτείχου την Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010 στη 13:00 το μεσημέρι.
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
http://www.silogosmaistrou.gr http://www.helmsic.gr
Σκοπός των εκδηλώσεων αυτών είναι να αναδείξουμε έμπρακτα την ευαισθησία της τοπικής κοινωνίας στα άτομα αυτά, να αναδείξουμε το σημαντικό κοινωνικό και ανθρωπιστικό έργο που παράγουν οι τομείς ψυχικής υγείας αλλά και να ευαισθητοποιήσουμε την τοπική κοινωνία για την εξάλειψη των φαινομένων ρατσισμού και κοινωνικού αποκλεισμού μέσα από σχέσεις και δράσεις της καθημερινότητας.
ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΑΓΙΟΥ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ 2/10
ΤΟ Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010 η Εκκλησία μας πανηγυρίζει την μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Κυπριανού. Στην Μητρόπολή μας πανηγύρισε το ομώνυμο παρεκκλήσιο του Αγίου στο Σταυρίδειο Ίδρυμα Χρονίως Πασχόντων στο 9ο χλμ. της Εθνικής Οδού Αλεξανδρουπόλεως-Μάκρης.
Την Παρασκευή 1 Οκτωβρίου το απόγευμα τελέσθηκε ο Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός με Αρτοκλασία χοροστατούντος του Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Ανθίμου. Πολύς κόσμος και περιπατητικοί ασθενείς του Ιδρύματος κατέκλυσαν τον μικρό Ναό και το προαύλιό του βοηθούμενοι και από την καλοκαιρία της ημέρας. Αμέσως μετά το πέρας του Εσπερινού ακολούθησε μουσικοχορευτική εκδήλωση προς τιμήν των ασθενών και του προσωπικού στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ιδρύματος.
Την κυριώνυμο ημέρα, Σάββατο 2 Οκτωβρίου, τελέσθηκε Πανηγυρική Θεία Λειτουργία από τον Πρωτοσύγκελλο και ιερείς της Μητροπόλεώς μας.
ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ
3/10/2010. Αγιασμός και έναρξη Ομιλιών. |  |
|
|  Την Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010 το απόγευμα στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου της Μητροπόλεως τελέσθηκε από τον Σεβ. Μητροπολίτη μας κ. Άνθιμο ο Αγιασμός για την έναρξη της νέας Κατηχητικής περιόδου στην Μητρόπολή μας και των εσπερινών ομιλιών στο Πνευματικό Κέντρο και στις αίθουσες του Αποστόλου Παύλου και της ΓΕΧΑ. Την εναρκτήρια ομιλία για την νέα Κατηχητική χρονιά 2010-11 πραγματοποίησε ο Μητροπολίτης μας ο οποίος ανέπτυξε τον Κανόνα των 27 Βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Η φετινή θεματολογία των ομιλιών περιλαμβάνει την ανάλυση των Επιστολών του Αποστόλου Παύλου και των Καθολικών Επιστολών. Πολύς κόσμος συγκεντρώθηκε στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου και παρακολούθησε την ενδιαφέρουσα θεολογική ομιλία του Μητροπολίτου μας 
|
Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010
Ένα μικρό αφιέρωμα στο Σιτοχώρι!!!!
Το χωριό όπως και τα υπόλοιπα 12 χωριά που είναι „ντόπια“ όπως λέγονται στην καθομιλουμένη, θεωρείται από τα πιο παλιά της περιοχής μας. Σύμφωνα με διάφορες πηγές ιστορικές που διασώθηκαν, κυρίως προφορικές, αλλά και στοιχεία που παίρνουμε από πλάκες νεκροταφείων, υπολογίζεται ότι το χωριό είναι πεντακοσίων και πλέον ετών. Συγκεκριμένα τυχαία βρέθηκε πλάκα στα νεκροταφεία του χωριού που αναγράφει χρονολογία του 1800.
Παράδοση που επικρατεί στους κατοίκους του χωριού αναφέρει ότι οι κάτοικοι του χωριού, όπως και των άλλων δώδεκα χωριών των Γαλαζοβράκηδων προέρχονται από τη Νότια Ελλάδα, ίσως την Πελοπόννησο. Αποίκησαν την περιοχή στην εποχή της Τουρκοκρατίας.
Παράδοση που επικρατεί στους κατοίκους του χωριού αναφέρει ότι οι κάτοικοι του χωριού, όπως και των άλλων δώδεκα χωριών των Γαλαζοβράκηδων προέρχονται από τη Νότια Ελλάδα, ίσως την Πελοπόννησο. Αποίκησαν την περιοχή στην εποχή της Τουρκοκρατίας.
Συγκρίνοντας όμως κανείς τη φορεσιά των Γαλαζοβράκηδων, την ομιλία και τα γλωσσικά ιδιώματα, τους χορούς των και τις γιορτές δεν βλέπουμε ομοιότητες σε όλα αυτά με τους κατοίκους της Νότιας Ελλάδας. Δεν μπορούμε λοιπόν να λάβουμε σοβαρά υπόψη την παράδοση αυτή.
Το πιο πιθανό είναι ότι εξ αρχής κατοικούνταν αυτή η περιοχή από „ντόπιους“. Να ξεχωρίζουν ώμος από τους Τούρκους, λένε οι παλιοί κάτοικοι του χωριού, έπρεπε να φοράνε της γαλάζιες βράκες. Οι Τούρκοι φορούσανε μαύρες. Αξιοσημείωτο είναι ότι και τα 13 χωριά δεν έχουν παρά μόνο λίγες οικογένειες ξένων και προσφύγων να κατοικούν σ’ αυτά. Για παράδειγμα στο Σιτοχώρι σύμφωνα με μαρτυρίες παλαιοτέρων, μόνο δυο οικογένειες προσφύγων κατοίκησαν στο χωριό στις αρχές του αιώνα που πέρασε, μετά το 1922.
Ένα κοινό σημείο των 13 χωριών άξιο παρατήρησης είναι ότι και τα 13 χωριά βρίσκονται κτισμένα κοντά σε ρεματιές, σε βαθουλώματα, γεγονός που δείχνει ότι δεν ήθελαν να δίνουν στόχο, να φαίνονται και να ξεχωρίζουν από μακριά. Παρατηρώντας λοιπόν και το Σιτοχώρι, το ξεκίνημά του είναι κοντά σ’ ένα ρέμα και σιγά – σιγά απλώνεται προς το ύψωμα. Μαρτυρίες και πάλι γερόντων λένε ότι τα σπίτια πριν 80 με 100 χρόνια ήταν μέχρι τη σημερινή πλατεία του χωριού. Ένα επίσης αξιοπρόσεκτο στοιχείο, μια ιδιομορφία του χωριού είναι ότι όλοι σχεδόν οι δρόμοι του ξεκινούν από την πλατεία του χωριού ή αλλιώς καταλήγουν στην πλατεία του χωριού κάτι που δεν παρατηρείτε αλλού.
Το πιο πιθανό είναι ότι εξ αρχής κατοικούνταν αυτή η περιοχή από „ντόπιους“. Να ξεχωρίζουν ώμος από τους Τούρκους, λένε οι παλιοί κάτοικοι του χωριού, έπρεπε να φοράνε της γαλάζιες βράκες. Οι Τούρκοι φορούσανε μαύρες. Αξιοσημείωτο είναι ότι και τα 13 χωριά δεν έχουν παρά μόνο λίγες οικογένειες ξένων και προσφύγων να κατοικούν σ’ αυτά. Για παράδειγμα στο Σιτοχώρι σύμφωνα με μαρτυρίες παλαιοτέρων, μόνο δυο οικογένειες προσφύγων κατοίκησαν στο χωριό στις αρχές του αιώνα που πέρασε, μετά το 1922.
Ένα κοινό σημείο των 13 χωριών άξιο παρατήρησης είναι ότι και τα 13 χωριά βρίσκονται κτισμένα κοντά σε ρεματιές, σε βαθουλώματα, γεγονός που δείχνει ότι δεν ήθελαν να δίνουν στόχο, να φαίνονται και να ξεχωρίζουν από μακριά. Παρατηρώντας λοιπόν και το Σιτοχώρι, το ξεκίνημά του είναι κοντά σ’ ένα ρέμα και σιγά – σιγά απλώνεται προς το ύψωμα. Μαρτυρίες και πάλι γερόντων λένε ότι τα σπίτια πριν 80 με 100 χρόνια ήταν μέχρι τη σημερινή πλατεία του χωριού. Ένα επίσης αξιοπρόσεκτο στοιχείο, μια ιδιομορφία του χωριού είναι ότι όλοι σχεδόν οι δρόμοι του ξεκινούν από την πλατεία του χωριού ή αλλιώς καταλήγουν στην πλατεία του χωριού κάτι που δεν παρατηρείτε αλλού.
Ιστορία του ονόματος.....
Είκοσι χιλιόμετρα βόρεια του Διδυμοτείχου και άλλα τόσα περίπου Νοτιοδυτικά της Ορεστιάδας βρίσκεται το χωριό μας. Όπως όλα σχεδόν τα χωριά, έτσι κι αυτό έχει το δικό του όνομα στα Τουρκικά. Για πολλούς τουλάχιστον, άγνωστο σύμφωνα με τις μαρτυρίες των παλαιοτέρων, τι σημαίνει η ονομασία αυτή.
Κ-ζουλτζίκιο – Παρθενοχώρι – Σκουρτοχώρι – Σιτοχώρι.
Τέσσερις ονομασίες που προέρχονται από την παράδοση, το μύθο, την τουρκική ονομασία αλλά και τη νεότερη ιστορική πραγματικότητα.
Τέσσερις ονομασίες που σηματοδοτούν όμως το ίδιο χωριό.
Τέσσερις ονομασίες που σηματοδοτούν όμως το ίδιο χωριό.
Κ-ζουλτζίκιο,
η παλιά τούρκικη ονομασία του.
Κρύφτηκε κάποια κοπέλα σ΄ αυτό το μέρος, για να αποφύγει τους τούρκος που θέλανε να την βιάσουν. Κι όταν η κατάσταση είχε ηρεμήσει την έψαχνε ο σύζυγό της μέχρι που την βρήκε. Αποφασίσανε να μείνουν σε αυτό το μέρος ελπίζοντας πως δεν θα τους βρούνε οι Τούρκοι. Κι έτσι ονομάστηκε το μέρος αυτό Κ-ζουλτζίκιο. Το „μέρος“ χωριό το ονομάσανε οι Έλληνες Παρθενοχώρι, για τον λόγο που ακούσαμε παρά πάνω. Στο ξεκίνημα του χωριού κατοικούσε σ’ αυτό το μέρος λοιπόν μια κοπέλα, μια κόρη.
Σκουρτοχώρι,
η μετέπειτα ονομασία του χωριού. Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους (1922) ονομάζεται Σκουρτοχώρι βρίσκονται παλαιότερα έγγραφα στο αρχείο της κοινότητας με το όνομα αυτό. Το όνομα παραμένει για αρκετά χρόνια κι έτσι είναι ακόμα και σήμερα γνωστό στους μεγαλύτερους κατοίκους των γύρο χωριών. Σχετικά και μ’ αυτό το όνομα υπάρχει κάποιος μύθος, ο οποίος θέλει να εξηγήσει με το δικό του τρόπο την προέλευση του ονόματος αυτού. Τον διηγούνται οι γεροντότεροι του χωριού που χωρίς να ξέρουν από ποιον προήλθε τον έμαθαν από τους παππούδες τους. Σύμφωνα λοιπόν μ’ αυτό το μύθο, η ονομασία Σκουρτοχώρι προέρχεται από σύντμηση της φράσης.
„της κόρης το χωριό“ „τσ’ κόρ(ς) το χωρι(ό) “ „Σκουρτοχώρι“
Θέλοντας λοιπόν να αναφερθεί κάποιος – όταν μιλούσε – στο μέρος αυτό, στο χωριό αυτό πολύ απλά – κι εδώ είναι η πειστικότητα του μύθου – αποκαλούσε το χωριό: „της κόρης το χωριό“ όπως μιλήσαμε παραπάνω. Έτσι με δεδομένη τη συνήθεια των κατοίκων των χωριών μας να κόβουν τις λέξεις, να χρησιμοποιούν πολύ το „τσ“ όπως κάνουν με πάρα πολλές λέξεις της γλώσσας μας, φτάσαμε σ’ αυτή την ονομασία που δε θεωρείται καθόλου απίθανη και απίστευτη, Σκουρτοχώρι.
Συνδυάζοντας αυτή την ονομασία με τη σημερινή, Σιτοχώρι, δεν μπορούμε εύκολα να βρούμε ομοιότητες στην ετυμολογία των δυο λέξεων. Θα λέγαμε μάλιστα ότι δεν έχουν καμιά σχέση οι δυο λέξεις για να μπορούμε να πούμε ότι η νεότερη ονομασία προέρχεται από την παλαιότερη.
„της κόρης το χωριό“ „τσ’ κόρ(ς) το χωρι(ό) “ „Σκουρτοχώρι“
Θέλοντας λοιπόν να αναφερθεί κάποιος – όταν μιλούσε – στο μέρος αυτό, στο χωριό αυτό πολύ απλά – κι εδώ είναι η πειστικότητα του μύθου – αποκαλούσε το χωριό: „της κόρης το χωριό“ όπως μιλήσαμε παραπάνω. Έτσι με δεδομένη τη συνήθεια των κατοίκων των χωριών μας να κόβουν τις λέξεις, να χρησιμοποιούν πολύ το „τσ“ όπως κάνουν με πάρα πολλές λέξεις της γλώσσας μας, φτάσαμε σ’ αυτή την ονομασία που δε θεωρείται καθόλου απίθανη και απίστευτη, Σκουρτοχώρι.
Συνδυάζοντας αυτή την ονομασία με τη σημερινή, Σιτοχώρι, δεν μπορούμε εύκολα να βρούμε ομοιότητες στην ετυμολογία των δυο λέξεων. Θα λέγαμε μάλιστα ότι δεν έχουν καμιά σχέση οι δυο λέξεις για να μπορούμε να πούμε ότι η νεότερη ονομασία προέρχεται από την παλαιότερη.
Σιτοχώρι, η νεότερη ονομασία, η σημερινή του χωριού μας. Ετυμολογικά η λέξη αποτελείτε από δυο λέξεις: σίτος και χωριό. Αν πάρουμε σα δεδομένο ότι πράγματι η κύρια καλλιέργεια και παραγωγή των κατοίκων του χωριού είναι το σιτάρι ανέκαθεν, δεχόμαστε την ονομασία αυτή ευχάριστα ως αντιπροσωπευτική της γεωργικής παραγωγής των κατοίκων του χωριού μας.
Τοπικός Οίνος Έβρου
ΠΓΕ Έβρος
Στα όρια του νομού Έβρου και σε υψόμετρα άνω των 20μ.
Ποικιλίες: αθήρι, ασύρτικο, ζουμιάτικο (δαμιάτης), μαλαγουζιά, σαρντονέ, σοβινιόν μπλαν, τρεμπιάνο, καρλαχανάδες, κερατσούδα, λημνιό, μαυρούδι, μοσχόμαυρο, μπογιαλαμάδες, παμίδι, σέφκα, γκρενάς ρουζ, καμπερνέ σοβινιόν, καρινιάν, μερλό, σενσό, σιρά.
Τύποι: λευκός, ροζέ, ερυθρός - ξηρός, ημίξηρος, ημίγλυκος, γλυκύς.
Θεσμοθετήθηκε τον Ιούλιο 2010 και από τον τρύγο αυτής της χρονιάς αναμένονται οι πρώτοι οίνοι.
Στα όρια του νομού Έβρου και σε υψόμετρα άνω των 20μ.
Ποικιλίες: αθήρι, ασύρτικο, ζουμιάτικο (δαμιάτης), μαλαγουζιά, σαρντονέ, σοβινιόν μπλαν, τρεμπιάνο, καρλαχανάδες, κερατσούδα, λημνιό, μαυρούδι, μοσχόμαυρο, μπογιαλαμάδες, παμίδι, σέφκα, γκρενάς ρουζ, καμπερνέ σοβινιόν, καρινιάν, μερλό, σενσό, σιρά.
Τύποι: λευκός, ροζέ, ερυθρός - ξηρός, ημίξηρος, ημίγλυκος, γλυκύς.
Θεσμοθετήθηκε τον Ιούλιο 2010 και από τον τρύγο αυτής της χρονιάς αναμένονται οι πρώτοι οίνοι.
Μητρόπολη παραδίδει μαθήματα… γάμου! Ελλάδα
Ο Μητροπολίτης Αλεξανδρούπολης, Άνθιμος αποφάσισε να δημιουργήσει μια...σχολή γάμου, στην οποία θα μπορούν να καταφεύγουν άνθρωποι ηλικίας 18-50 ετών προκειμένου να λάβουν συμβουλές και βοήθεια σε ζητήματα που αφορούν τη συμβίωση και τη συνύπαρξη στο πλαίσιο του γάμου.
Στόχος της πρωτοβουλίας είναι η μείωση της διάλυσης των γάμων, γεγονός πολύ συχνό στις μέρες μας και κυρίως η παροχή συμβουλών σε ευαίσθητα ζητήματα όπως η ανατροφή των παιδιών.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη φορά που μια Μητρόπολη συστηματοποιεί την ποιμαντική της για τον γάμο και όσα σχετίζονται με αυτόν στο πλαίσιο συγκεκριμένων κύκλων ενημέρωσης.
Ακολουθεί η ανακοίνωση της Μητρόπολης Αλεξανδρουπόλεως:
"Αγαπητοί μας Αδελφοί,
Παρατηρούμε όλοι μας πόσο κλονίζεται ο θεσμός του Γάμου σήμερα, στην ελληνική κοινωνία.
Βλέπουμε και κατανοούμε με πόση προχειρότητα οι νέοι άνθρωποι αποφασίζουν να προχωρήσουν στο Γάμο. Ενώ ενωρίτερα ζουν έγγαμη ζωή, φοβούνται να αναλάβουν την ευθύνη της δημιουργίας οικογένειας.
Βλέπουμε ακόμη να εκδίδονται διαζύγια ακόμα και σε χρονικό διάστημα 6 μηνών μετά την τέλεση του Γάμου.
Και τότε όλοι απορούμε βλέποντας τα συντρίμμια των οικογενειακών ελπίδων που μαζί με τα όνειρα των νεονύμφων τσακίζονται στις δικαστικές αίθουσες, και, πολλές φορές, αφήνοντας πίσω παιδιά να βιώνουν την διαλυμένη οικογένεια και να λαμβάνουν πληγωμένα πρότυπα που θα τα διαιωνίσουν στις δικές τους οικογένειες.
Όμως η Αγία Γραφή, λέει: «Δεν είναι καλό να ‘ναι ο άνθρωπος μόνος του». Έτσι ακούστηκε στον Παράδεισο κι έτσι πλάστηκε η γυναίκα και θεμελιώθηκε η συντροφικότητα, κι έγινε ο άνθρωπος κοινωνική ύπαρξη? από τότε μέχρι σήμερα και για πάντα.
«Ο άνθρωπος μόνος του είναι η θεός η θηρίο», θα πει κι ο Αριστοτέλης. Αλλά για μας ούτε ο Θεός μόνος δεν είναι, αλλά Τριάδα αγία, αδιαίρετη και ασύγχητη, και επομένως ΑΓΑΠΗ.
Και έβαλε ο Θεός την βαθιά αγάπη, την ασταμάτητη και έντονη αναζήτηση του άλλου ανθρώπου, που οι Πατέρες το λένε έρωτα, ως συστατικό στοιχείο του ανθρώπου.
Θέλησε ο διάβολος να αφανίσει τον άνθρωπο βάζοντας έχθρητα ανάμεσά τους. Αλλά ο Θεός, όταν έβγαιναν από τον Παράδεισο και ανοίγονταν στην περιπέτειά τους, τους ευεργέτησε διατηρώντας στην ψυχή και στην σάρκα του το αρχικό Του δώρο, τον έρωτά τους.
Με τον ευλογημένο έρωτά τους οι άνθρωποι ενώνονται, αποκτούν παιδιά, δημιουργούν κοινωνίες.
Ο διάβολος, όμως, δεν το βάζει κάτω, παραμονεύει και επειδή δεν μπορεί να αφαιρέσει τον εκ Θεού έρωτα από τον άνθρωπο, τον διαστρέφει, τον σκοτίζει και σπρώχνει τον άνθρωπο στην ατομική του αρρωστημένη ικανοποίηση και διάλυση της ένωσης και κοινωνίας. Γι’ αυτό ο Χριστός ξεκινάει το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου με την επιστροφή Του στην κοινωνία δια του Γάμου.
Όπως στον Παράδεισο, έτσι και στην Εκκλησία ο έρωτας αγιάζεται, η ενότητα επιστρέφει, η λαχτάρα του συντρόφου αυξάνει.
Αλλά δεν είμαστε στον Παράδεισο και όλα αυτά απαιτούν προσπάθειες. Ο Γάμος γίνεται χαρά και πανηγύρι, αλλά και αγώνας ισόβιος. Ο Γάμος χτυπιέται από παντού, και από τους εμπόρους της ηδονής και τους δυτικότροπους αρνητές του έρωτα.
Με ερωτευμένο το ζευγάρι στον Γάμο μέχρι θανάτου και πέρα απ’ αυτόν, τα παιδιά μεγαλώνουν γαλήνια, γίνονται ωραίοι άνθρωποι, κοινωνικοποιούνται ώριμα, ερωτεύονται γλυκά, δημιουργούν τις δικές τους ζεστές φωλιές του γάμου. Ο Γάμος είναι χαρά και ολοκλήρωση του ανθρώπου.
Αυτός είναι ο πρώτος και κύριος σκοπός του. Η ιδιότητα και το γεγονός του γονιού θα ‘ρθει, αν θα ‘ρθει, στην συνέχεια ως πλάτυνση του έρωτά τους. Αυτό οι παντρεμένοι δεν πρέπει να το ξεχνούν ποτέ και να μην βάζουν πρώτη τους μέριμνα τα παιδιά τους, αλλά το πως θα κρατούν και θα αυξάνουν τον πρώτο τους έρωτα που δεν έχει ημερομηνία λήξης.
Αλλά αυτά είναι αγώνας. Γλυκός και υπέροχος. Αλλά αγώνας. Και χωρίς Χριστό ούτε αντέχεται, ούτε κρατιέται, ούτε φέρνει καρπούς.
Αυτόν τον αγαπημένο Χριστό η Εκκλησία, η νύφη Του, θέλει να κάνει μόνιμα και αισθητά φανερό στην ζωή και πορεία των ζευγαριών του γάμου. Και όσα ζευγάρια ζουν τον Χριστό στον γάμο τους, αυτός ο Χριστός αυξάνει τον έρωτά τους και τους χαρίζει βαθιά χαρά. Αλλά για να ‘ναι και τα παιδιά τους χαρούμενα και διασφαλισμένα και προκομμένη η κοινωνία μας.
Γι’ αυτό και η τοπική μας Εκκλησία θα ξεκινήσει από εφέτος μια προσπάθεια ενημέρωσης, συζήτησης, διαφωτισμού σε θέματα Γάμου και διακονίας παιδιών με συνάξεις που ξεκινούν την ΤΕΤΑΡΤΗ 13 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010 και ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ στις 7.00’ το απόγευμα και θα γίνονται στο ΑΝΘΙΜΕΙΟ ΚΕΝΤΡΟ, δίπλα στην Αγία Κυριακή.
Η όλη μορφή, το περιεχόμενο και το θεματολόγιο αυτών των συναντήσεων θα έχουν πρόγραμμα, αλλά και προσαρμοστικότητα κατά το πως θα τα ζουν οι συμπορευόμενοι.
Αυτή η ΣΧΟΛΗ ΓΑΜΟΥ της Μητροπόλεως μας θα είναι για όσους και όσες έχουν ηλικία από 18 έως 50 ετών και δεν θέλουν να ακούσουν από τον Χριστό και τον/την σύντροφό τους την φράση της Αποκάλυψης του Ιωάννου: «την αγάπην σου την πρώτην αφήκας».
Το εγχείρημά μας είναι δύσκολο. Αλλά επειδή είμαστε βέβαιοι ότι ο Χριστός θα ευλογήσει και τούτη την προσπάθειά μας και θα διασφαλίζει την μεταξύ μας αγάπη και ειλικρίνεια, «θα βγούμε στον πηγαιμό για την Ιθάκη» με βάσιμες ελπίδες ουσιαστικής ωφέλειας.
Υπεύθυνος της Σχολής Γάμου θα είναι ο π. Γεώργιος Βασιλειάδης, εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίας Αικατερίνης του παλαιού Νοσοκομείου."
Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010
Αρχαίο πατητήρι λαξευμένο στα βράχια στη περιοχή της Μαρώνειας
. . . άτάρ αίγεον άσκόν έχον μέλανος οίνοιο,
ήδέος, όν μοι δώκε Μάρων, Εύάνθεος υιός,
ιερεύς Απόλλωνος, ός Ίσμαρον αμφιβεβήκει,
ούνεκά μιν σύν παιδί περισχόμεβ' ήδέ γυναικί,
άζόμενοι' ώκει γάρ έν άλσεϊ δενδρήεντι
Φοίβου ‘Απόλλωνος· ό δέ μοι πόρεν άγλαά δώρα·
χρυσού μέν μοι δώκ' εύεργέος επτά τάλαντα,
δώκε μοι κρατήρα πανάργυρον, αυτάρ έπειτα
οίνον εν αμφιφορεύσι δυώδεκα πάσιν άφύσας
ήδύν άκηράσιον, θείον ποτόν . . .
ήδέος, όν μοι δώκε Μάρων, Εύάνθεος υιός,
ιερεύς Απόλλωνος, ός Ίσμαρον αμφιβεβήκει,
ούνεκά μιν σύν παιδί περισχόμεβ' ήδέ γυναικί,
άζόμενοι' ώκει γάρ έν άλσεϊ δενδρήεντι
Φοίβου ‘Απόλλωνος· ό δέ μοι πόρεν άγλαά δώρα·
χρυσού μέν μοι δώκ' εύεργέος επτά τάλαντα,
δώκε μοι κρατήρα πανάργυρον, αυτάρ έπειτα
οίνον εν αμφιφορεύσι δυώδεκα πάσιν άφύσας
ήδύν άκηράσιον, θείον ποτόν . . .
'Οδύσσεια Ι, 196-205
Μετάφραση
. . . Πήραμε μαζί και σ' ένα ασκί γιδίσιο
μαύρο γλυκόπιοτο κρασί, πού μου 'χε δώσει, δώρο
ο Μάρωνας του Εύάνθη ο γιός, ο λειτουργός του Φοίβου,
πού 'χε προστάτη η ‘Ισμαρος, γιατί από σεβασμό μας
σώσαμε αυτόν και το πιστό ταίρι του και το γιο του,
που κατοικούσαν σε πυκνό δάσος του Φοίβου Απόλλου.
Αξίας δώρα μου 'δώσε για τούτο, εφτά κομμάτια
καλοφτιασμένο μάλαμα, κι ένα άργυρο κροντήρι,
και στάμνες δώδεκα κρασί μου γέμισε ας τα χείλια,
γλυκό κι ανέρωτο, πιοτό θεϊκό . . .
μαύρο γλυκόπιοτο κρασί, πού μου 'χε δώσει, δώρο
ο Μάρωνας του Εύάνθη ο γιός, ο λειτουργός του Φοίβου,
πού 'χε προστάτη η ‘Ισμαρος, γιατί από σεβασμό μας
σώσαμε αυτόν και το πιστό ταίρι του και το γιο του,
που κατοικούσαν σε πυκνό δάσος του Φοίβου Απόλλου.
Αξίας δώρα μου 'δώσε για τούτο, εφτά κομμάτια
καλοφτιασμένο μάλαμα, κι ένα άργυρο κροντήρι,
και στάμνες δώδεκα κρασί μου γέμισε ας τα χείλια,
γλυκό κι ανέρωτο, πιοτό θεϊκό . . .
Η ΜΑΡΩΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΑΣΙΑ ΤΗΣ
“Γλυκό άδολο θείο πιοτό” έτσι το περιγράφει ο ¨'Όμηρος στην Οδύσσεια (Ραψωδία Ι) το κρασί της Μαρώνειας, που για να το πιούν το αραίωναν σε είκοσι μέρη νερού και που η γλυκιά μυρωδιά του στον κρατήρα, ευωδίαζε θαυμαστή.
Αυτό το κρασί ήταν που δόξασε την Μαρώνεια από τα Ομηρικά μέχρι τα Βυζαντινά χρόνια.
Είναι επίσης αυτό που μπορεί να την δοξάσει πάλι, με τη νέα προσπάθεια αναβίωσης του ιστορικού αμπελώνα της Μαρώνειας, που ξεκίνησε το 1993 ο Ευάγγελος Τσάνταλης, όταν δημιούργησε την εταιρία «Μαρώνεια Α.Ε.» Αμπελουργική-Οινοποιητική.
Ήδη 500 περίπου στρέμματα ιδιόκτητων αμπελώνων που καλλιεργούνται με τη φιλική προς το περιβάλλον μέθοδο της ολοκληρωμένης καλλιέργειας δίδουν ετησίως περί τους 500 τόνους σταφύλια.
Η ενθουσιώδης υποδοχή των δύο πρώτων κρασιών Ισμαρικός τοπικός οίνος Chardonnay και Syrah που κυκλοφόρησαν εδώ και 2 χρόνια στην Ελλάδα και σε αγορές του εξωτερικού, δίνει τη δύναμη, αλλά και τα απαραίτητα χρηματικά μέσα ώστε να προχωρήσουν τα επενδυτικά σχέδια κυρίως προς την κατεύθυνση ίδρυσης οινοποιείου και εμφιαλωτηρίου στην Μαρώνεια.Κατασκευάσθηκε ήδη ένα κτίριο υποδοχής των επισκεπτών του αμπελώνα της Μαρώνειας, όπου θα υπάρχει μεταξύ άλλων χώρος γευστικών δοκιμών καθώς και σημείο λιανικής πώλησης των κρασιών. Είναι ένα κτίριο με στοιχεία της αρχιτεκτονικής των αρχοντικών της Μαρώνειας που συμβαδίζει όσο είναι δυνατόν με τη φυσιογνωμία της. Για το οινοποιείο και εμφιαλωτήριο έχει ήδη αρχίσει η υλοποίησή τους.
Ο Μαρωνείτης οίνος στην Ιστορία
Η Μαρώνεια είναι κτισμένη στους πρόποδες του όρους Ίσμαρος στα Θρακικά παράλια βόρεια της Σαμοθράκης.
Η ιστορία της Μαρώνειας είναι πολύ παλιά. Αρχίζει εδώ και 26 αιώνες. Ας την δούμε επί τροχάδην μέσα στο χρόνο, όπως έτρεχαν οι αλογάρηδες Κίκονες, θρακική φυλή, που ζούσε γύρω από τον Ίσμαρο από τα ομηρικά και παλαιότερα ακόμη χρόνια. Ντόπια φυλή. Την πόλη τους Ισμαρία κυρίεψε και λαφηραγώγησε ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του, στο γεμάτο περιπέτειες ταξίδι του επιστροφής στην Ιθάκη. Ο Μάρων, ιερέας του Απόλλωνα στην κυριευθείσα πόλη για να εξευμενίσει τον Οδυσσέα και να σώσει έτσι τη ζωή του και της οικογένειας του, του πρόσφερε εκτός από καθαρό χρυσό επτά ταλάντων, βαρύν ασημένιο κρατήρα και δώδεκα μεγάλους αμφορείς (λαγήνια) κόκκινο παλιό κρασί. Ο Μάρων αναφέρεται στην Οδύσσεια σαν γιος κάποιου Ευάνθη. Αλλού σαν εγγονός του Βάκχου. Αλλού πάλι, σαν γιος κάποιου Οινοπίωνος γιού του Διονύσου ή ακόμη σαν γιος του Σειληνού. Απ’ αυτόν πήρε το όνομά της η Μαρώνεια. Ο ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης μάλιστα, έγραψε πως ο Μάρων είναι ο ιδρυτής της Μαρώνειας και πως ο ίδιος της έδωσε το όνομά της. Λεγόταν ακόμη πως η Μαρώνεια ήταν η άλλοτε Ισμαρία που κατέκτησε και κατέστρεψε ο Οδυσσέας. Όμως ο Στράβων, ο αναγνωρισμένος σαν ο μεγαλύτερος γεωγράφος του αρχαίου κόσμου, ξεχωρίζει την Μαρώνεια από την Ισμαρία γιατί τις αναφέρει μαζί με την Ξάνθεια, σαν τρεις διαφορετικές πόλεις.
Σήμερα όλοι δέχονται ότι η Μαρώνεια είναι αποικία που ίδρυσαν Χιώτες στα τέλη του 7ου π.Χ. αιώνα δηλαδή γύρω στο 600 π.Χ. κοντά στην παλαιότερη πόλη Ισμαρία Γι αυτό το λόγο και αναφέρεται σαν «πόλις Ελληνίς»
«Την δ’επ’ Άβδηρα και Μαρωνείαν, πόλεις ελληνίδας επί θαλάσση ωκισμένας» λέει ο Αρριανός, περιγράφοντας την πορεία του Μ.Αλεξάνδρου προς την Ασία και προς την δόξα.
Ας ξαναγυρίσουμε για λίγο στον Μάρωνα και τον Οδυσσέα και ας θυμηθούμε πως του έδωσε το κρασί και με αυτό το κρασί μέθυσε ο Κύκλωπας Πολύφημος.
Θα πρέπει να πούμε ότι εδώ στα πόδια του Ισμάρου, που τα δροσίζει το θρακικό πέλαγος, όπου η αμυγδαλιά και η ελιά ακόμη και η κάπαρη ευδοκιμούν, σε κλίμα σχεδόν νησιώτικο, ευδοκιμούσε πάντοτε και το ευλογημένο αμπέλι σε ένα τόσο αρμονικό συνδυασμό εδάφους και κλίματος ώστε η γύρω από τον Ίσμαρο περιοχή από τα πανάρχαια χρόνια να φημίζεται για τα κρασιά της.
Ο Ισμάριος και Μαρώνειος, αργότερα οίνος, ήταν γνωστός και περιζήτητος καθώς φανερώνεται και από αρχαία κείμενα, όπως στους «Δειπνοσοφιστές» του Αθήναιου και σε στίχους του Αρχίλοχου (725-650π.Χ.), του πατέρα της ιαμβικής και σκωπτικής ποίησης. Ας το ακούσουμε σε μετάφραση:
«Στην άκρη του κονταριού μου το ψωμί μου.
Στην άκρη του κονταριού μου το ισμαριώτικο κρασί.
Πίνω στηριζόμενος στο κοντάρι μου.»
Κι αργότερα όμως, κατά τα Βυζαντινά χρόνια, συνεχίζει να είναι γνωστό και να τραγουδιέται το Μαρωνίτικο κρασί : «Μαρωνίδος οίνου οπώρης και Μαρωνίδος οδμής νεκταρίης» όπως αναφέρει στα «Διονυσιακά» ο συγγραφέας Νόννος που έζησε το 5ο μ.Χ. αιώνα.
Αρχαίοι πέτρινοι ληνοί (πατητήρια) σώζονται και σήμερα λαξευμένοι σε μονόλιθους του Ισμάρου. Στις εξωτερικές γωνίες του πύργου του βυζαντινού τείχους σώζονται κτιστοί ληνοί για κοινή χρήση.
Μαρτυρίες ότι εδώ καλλιεργούνταν σε μεγάλη έκταση αμπέλια.
Η αρχαία Μαρώνεια το 492 π.Χ. υποτάχθηκε στους Πέρσες. Ύστερα από τους Περσικούς πολέμους γίνεται μέλος της πρώτης Αθηναϊκής συμμαχίας. Μετά την ήττα των Αθηναίων στους Αιγός ποταμούς το 405 π.Χ., πέρασε στην επιρροή των Λακεδαιμονίων, ενώ στα 377 π.Χ. γίνεται μέλος της δεύτερης τώρα Αθηναϊκής συμμαχίας.
Η Μαρώνεια, κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα ήταν μια πολύ καλά οργανωμένη και αυτοδιοικούμενη πόλη-κράτος. Ήταν εμποροναυτικό και πολιτιστικό κέντρο της κλασσικής εποχής. Από εκείνη την εποχή σώζεται πάνω στον Ίσμαρο το τείχος που όριζε τα όρια της πόλης. Τότε στη Μαρώνεια κόπηκαν νομίσματα που κυκλοφορούσαν σ΄ολόκληρη την Βαλκανική αλλά και την Μ.Ασία. Η διακόσμηση των νομισμάτων αυτών φανερώνει ότι ως προστάτες θεούς οι αρχαίοι κάτοικοι της Μαρώνειας είχαν τον Απόλλωνα και τον Διόνυσο, αλλά και ότι η άμπελος και κατά συνέπεια το κρασί είχαν γι αυτούς μεγάλη σημασία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τα περισσότερα από τα νομίσματα αυτά είναι διακοσμημένα με την άμπελο.
Στην αρχαία Μαρώνεια πρέπει να αναπτύχθηκε κάποια αξιόλογη πνευματική και πολιτιστική κίνηση, αναγκαίο και λογικό, τότε, συνακόλουθο της οικονομικής ανάπτυξης των Ελληνίδων πόλεων, χωρίς όμως να έχουμε σημαντικές πληροφορίες πάνω στο θέμα.Ασφαλώς η Μαρώνεια δεν γέννησε έναν Δημόκριτο ούτε έναν Αριστοτέλη όπως τα Άβδηρα και τα Στάγειρα. Ωστόσο ξέρουμε πως ήταν η πατρίδα μιας γυναίκας φιλόσοφου της Ιππαρχίας, (σπάνιο φαινόμενο για την εποχή) που γεννήθηκε στο δεύτερο μισό του 4ου π.Χ. αιώνα.
Ο αδελφός της Ιππαρχίας, ο Μητροκλής, κυνικός φιλόσοφος και αυτός είναι ο δημιουργός του αστείου ανεκδότου. Της «Χρείας» όπως την ονόμασε. Ανάγκης δηλαδή. Κι ίσως ανάγκης ψυχικής για γέλιο. Την ειδοποιό διαφορά κατά μια άποψη, μεταξύ ανθρώπου και ζώου.
Αυτός ο Μητροκλής ήταν δάσκαλος άλλου κυνικού φιλοσόφου του Μενίππου, γνωστού από τους νεκρικούς διαλόγους του Λουκιανού και από μια φράση που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμε : “Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος”.Το 350 π.Χ. υποτάχτηκε στον Φίλιππο τον Β΄ τον πατέρα του Μεγ. Αλεξάνδρου.
Στην Ελληνιστική περίοδο βρέθηκε κάτω από την κυριαρχία των Πτολεμαίων. Έχουμε μάλιστα μια πληροφορία ότι κατά την περίοδο αυτή, κλήματα από τα αμπέλια της Μαρώνειας μεταφέρονται να φυτευθούν στην Αίγυπτο. Το 200 π.Χ. λεηλατήθηκε από τον Φίλιππο τον Πέμπτο, στη συνέχεια το 194 π.Χ. κατακτήθηκε από τον Αντίοχο της Συρίας και τέλος από τους Ρωμαίους. Στην Ρωμαϊκή εποχή θεωρείται ότι ανήκουν οι ληνοί, δηλαδή τα πατητήρια που βρέθηκαν λαξευμένοι σε μονόλιθους του τείχους.
Δυστυχώς δεν υπάρχουν αρκετά ιστορικά στοιχεία που θα μας επιτρέψουν να παρακολουθήσουμε την πορεία της Μαρώνειας στους αιώνες που ακολούθησαν και κυρίως κατά την περίοδο ακμής και πτώσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μόνον τα ερείπια πρωτοχριστιανικών ναών, τα τμήματα του Βυζαντινού τείχους, η εκλογή της σαν έδρα Μητρόπολης, η αναφορά της από βυζαντινούς συγγραφείς σαν μια από τις σπουδαιότερες πόλεις της περιοχής μας επιτρέπουν να υποθέσουμε πως ήταν μια αξιόλογη πόλη.
Και τώρα για την νέα Μαρώνεια.
Για την Νέα Μαρώνεια δεν είναι βεβαιωμένο το πότε κτίστηκε. Έχουμε μόνον την γνώμη του γιατρού-ιστορικού Μελίρρυτου ο οποίος έγραψε ένα βιβλίο και το τύπωσε το 1871 στην Κωνσταντινούπολη όπου αναφέρει ότι η νέα Μαρώνεια άρχισε να κτίζεται στις αρχές του 16ου αιώνα δηλαδή πριν 500 χρόνια. Πράγμα που αμφισβητείται. Μας λέει δε εκτός των άλλων πως η Μαρώνεια είναι μικρά κώμη αλλά κομψή κατά τας οικοδομάς «εσχάτως ανανεωθείσας και ολονέν κομψευομένας» και πως έχει 2000 περίπου κατοίκους καταγινομένους εις την γεωργίαν, δενδροφυτείαν, αμπελουργίαν, κτηνοτροφίαν και μεταξουργίαν.
Η Μαρώνεια στις αρχές του αιώνα μας είχε την εμφάνιση μιας πλούσιας και κομψής κωμοπόλεως. Στήθηκαν βρύσες, καμπαναριό ανάμεσα στις δυο εκκλησιές, το σχολείο δωρεά των αδελφών Χατζέα, και τα εμβάσματα από τους ξενιτεμένους Μαρωνίτες από χρόνο σε χρόνο περίσσευαν.
Και ήρθαν οι βαλκανικοί πόλεμοι.
Οκτώβρης του 1912. Η Μαρώνεια και ολόκληρη η Δυτική Θράκη καταλαμβάνεται από τους Βούλγαρους. Τον Ιούλιο του 1913 απελευθερώνεται από τον Ελληνικό Στρατό και αγήματα του Ελληνικού στόλου αποβιβάζονται στην Παλαιοχώρα στο λιμάνι της αρχαίας Μαρώνειας. Η χαρά και τα πανηγύρια κράτησαν λίγες μέρες γιατί με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου η Δυτική Θράκη επιδικάστηκε στην Βουλγαρία και οι ελληνικές δυνάμεις αποχώρησαν. Τότε ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων της Θράκης, έχοντας ακόμη πικρή την γεύση της Βουλγαρικής κατοχής που προηγήθηκε, πήραν το δρόμο της προσφυγιάς. Η Μαρώνεια (όπως και η Κύρκη) ερημώθηκε τελείως. Οι περισσότεροι κατέφυγαν στη Σαμοθράκη, τη Θάσο και την Καβάλα ακόμη και τον Βόλο ή σε χώρες του εξωτερικού.
Άρχισαν να επιστρέφουν λίγοι-λίγοι από το 1919 για να ολοκληρωθεί η παλιννόστηση με την υπογραφή της συνθήκης των Σεβρών, με την οποία η Δυτική Θράκη έγινε οριστικά μέλος της Ελληνικής Επικράτειας.
Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, νέα βουλγαρική κατοχή και νέα ερήμωση της Μαρώνειας που αρχίζει να ξαναζεί από το 1950 και δώθε.
Ο δικηγόρος Νίκος Νικολαϊδης που πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Μαρώνεια μαζί με τους γονείς του και τον αδελφό του Γιώργο Νικολαϊδη γνωστό γλύπτη καθηγητή της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών γράφει μεταξύ άλλων: Την Μαρώνεια την χαρακτηρίζει μια μοναδικότητα, όχι μόνο μέσα στον θρακικό αλλά και στον Πανελλήνιο χώρο.
Πέρσες, Μακεδόνες, Ρωμαίοι, Τούρκοι και Βούλγαροι δεν κατόρθωσαν να απορροφήσουν τους κατοίκους της. Δεν κατόρθωσαν να την σβήσουν.
Και στάθηκε όρθια μέσα στους αιώνες.
Όμως μετά τις αλλεπάλληλες ερημώσεις και λόγω και της επέλασης της φυλλοξήρας, τα αμπέλια της καταστράφηκαν.
Μόνον κάποια αγρίμια κρυμμένα στις ρεματιές εδώ κι εκεί σώθηκαν, όπου τα ανακαλύψαμε και τα αναπτύσσουμε με την νέα προσπάθεια αναβίωσης του ιστορικού αμπελώνα της Μαρώνειας.
Με τις γνώσεις και το υψηλό αισθητήριο του Κ. Παύλου Αργυρόπουλου, τον επικεφαλή του οινολογικού τμήματος της “Ευαγγ. Τσάνταλης” αλλά και ψυχής της οινολογικής αξιολόγησης και προσαρμογής τόσο των αγριμιών αυτών όσο και των κοσμοπολίτικων ποικιλιών Chardonnay, Syrah αλλά και άλλων που ακολουθούν, ελπίζεται ότι το γλυκό άδολο θείο πιοτό που τραγούδησε ο Όμηρος, και που η γλυκιά μυρωδιά του στον κρατήρα ευωδίαζε θαυμαστή, να συνεχίσει να πλημμυρίζει πάλι τους σύγχρονους κρατήρες.
ΠΡΑΣΟΤΣΟΥΡΒΑΣ... ΑΠΟ ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΟΡΜΕΝΙΟ...
- 2 πράσα (τα ψιλοκόβουμε)
- 1 φλιτζανάκι λάδι
- 1 φλιτζανάκι ρύζι
- 2 τσαμπούνες από κρεμμύδια
- 1/2κιλό νερό λίγο δυόσμο
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Ψιλοκόβουμε τα πράσα και τις κορυφές των κρεμμυδιών. Τα σωτάρουμε στο λάδι και ρίχνουμε το νερό, Μόλις βράσουν ρίχνουμε
το ρύζι. Προς το τέλος ρίχνουμε το δυόσμο.
Λιώνουμε αλεύρι με νερό, το ρίχνουμε στην κατσαρόλα, ανακατεύουμε με την κουτάλα για να χυλώσει η σούπα και προσθέτουμε λίγο ξίδι.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΚΥΡΑ ΜΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ..
Τα αρπακτικά πουλιά και τα αιολικά πάρκα στη Θράκη
Όποια στιγμή κι αν στρέψεις το βλέμμα σου προς τον ουρανό της Θράκης, είναι σίγουρο ότι θα αντικρίσεις κάποιον φτερωτό ταξιδιώτη. Δεν είναι μυστικό άλλωστε ότι πολλά είδη αρπακτικών πουλιών επιλέγουν αυτό το μέρος για τις «βόλτες» τους. Πλούσια σε τροφή αλλά και σε σημεία για φώλιασμα, με κατάλληλο ανάγλυφο και ιδανικές ανεμολογικές συνθήκες, η Θράκη αποτελεί ίσως τον παράδεισό τους. Ο άνεμος της Θράκης είναι δώρο εξ’ ουρανού, τόσο για τα πουλιά που τα βοηθά να διανύουν μεγάλες αποστάσεις χωρίς σπατάλη ενέργειας, αλλά και για τον άνθρωπο που παράγει ηλεκτρική ενέργεια με ανεμογεννήτριες.
Για αυτόν τον λόγο, μεγάλο τμήμα της Θράκης έχει επιλεχθεί ως Περιοχή Αιολικής Προτεραιότητας (ΠΑΠ 1), στο πλαίσιο του Ειδικού Πλαισίου Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Δεδομένης αυτής της εξέλιξης και του αυξημένου επενδυτικού ενδιαφέροντος, αναμένεται μία αύξηση των αιολικών πάρκων στην περιοχή. Το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει λοιπόν είναι το εξής: μπορούν να συνυπάρξουν τα αιολικά πάρκα με τα αρπακτικά πουλιά;
Προκειμένου να δοθούν ασφαλείς απαντήσεις σε αυτό το πολύπλοκο ερώτημα, το WWF παρακολουθεί και καταγράφει τις κινήσεις των αρπακτικών πουλιών στα αιολικά πάρκα και αξιολογεί τις πιθανές επιπτώσεις των υφιστάμενων ανεμογεννητριών. Επίσης σαρώνει τις ανεμογεννήτριες σε ακτίνα 50 μέτρων για να καταγράψει τη θνησιμότητα των αρπακτικών πουλιών.
Η καθημερινή μας διαδρομή έχει ως προορισμό της τα πανέμορφα Πομακοχώρια. Χωρισμένοι σε 2 ομάδες διασχίζουμε υπέροχες τοποθεσίες, αρπάζοντας την ευκαιρία να θαυμάσουμε τη φύση που οργιάζει γύρω μας. Φτάνοντας στα αιολικά πάρκα, αντικρίζουμε – σχεδόν πάντα – τους γύπες να αναζητούν τροφή, ενώ εμείς ξεκινάμε την αναζήτηση σε κάθε μία από τις ανεμογεννήτριες ξεχωριστά.
Περπατώντας, σαρώνουμε όλη την επιφάνεια στην πλατφόρμα κάθε ανεμογεννήτριας αλλά και στα πρανή όσο απότομα και δασωμένα κι αν είναι αυτά. Κάποιες στιγμές, το έργο μας «διακόπτεται» από την σκιά ενός γύπα ή κάποιου αετού που πετούν χαμηλά πάνω από τα κεφάλια μας ή από την καλημέρα ενός κτηνοτρόφου.
Μια από τις κυριότερες αρνητικές επιπτώσεις των αιολικών πάρκων στα πουλιά είναι η θνησιμότητα, λόγω πρόσκρουσης στα κινούμενα πτερύγια, στους πύργους ή στις σύνοδες εγκαταστάσεις, όπως τα αιωρούμενα καλώδια μεταφοράς ρεύματος.
Η πρόβλεψη τέτοιων κινδύνων και η προληπτική αντιμετώπισή τους, στη βάση της αρχής της προφύλαξης, είναι απαραίτητη προϋπόθεση, ώστε οι περιβαλλοντικές ωφέλειες από τα αιολικά πάρκα να είναι ξεκάθαρες και να μην αμαυρώνονται από περιστατικά υποβάθμισης της πολύτιμης ορνιθοπανίδας. Με βάση αυτόν τον γνώμονα κινούμαστε και εμείς, αξιολογώντας τις επιπτώσεις των αιολικών πάρκων σε τοπικό επίπεδο.
WWF
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)