ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 30 ΜΑΙΟΥ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ ΕΤ3 "ΜΕΘΟΡΙΟΙ ΔΡΟΜΟΙ"
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ!!!
ΟΛΟΙ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ
ΕΒΡΟΣ POWER
Τετάρτη 27 Μαΐου 2009
EVROSPOWER.GR
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΙΣΤΟΡΙΑ, ΧΑΛΑΡΗ ΚΟΥΒΕΝΤΟΥΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΣΤΟ EVROSPOWER.GR
ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΚΛΙΚ ΣΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ................ ΕΒΡΟΣ POWER
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΠΕΙΤΕ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΒΡΟ!
ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΚΛΙΚ ΣΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ................ ΕΒΡΟΣ POWER
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΠΕΙΤΕ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΒΡΟ!
Δευτέρα 25 Μαΐου 2009
WWW.EVROSPOWER.GR
ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΘΕΣΗ ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΝΕΟ FORUM ΤΟΥ ΕΒΡΟΣ POWER! ΠΛΟΥΣΙΟ ΥΛΙΚΟ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΝΑΝΕΩΝΕΤΑΙ, ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΟΛΑ ΣΕ ΕΝΑ SITE. WWW.EVROSPOWER.GR
ΕΠΙΣΗΣ, ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΚΑΙ ΚΟΥΒΕΝΤΟΥΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟΝ ΕΒΡΟ!
ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙ!!!
http://www.evrospower.gr
Κυριακή 24 Μαΐου 2009
ΕΚΠΟΜΠΗ ΣΤΗΝ ΕΤ1-ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ
ΜΕ ΧΑΡΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΜΕ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΥΛΩΝΑ ΣΤΗΝ ΕΤ1 ΜΕ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ ΣΤΟ ΒΟΡΕΙΟ ΜΕΡΟΣ.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΥΛΩΝΑ ΣΤΗΝ ΕΡΤ.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΥΛΩΝΑ ΣΤΗΝ ΕΡΤ.
Τρίτη 19 Μαΐου 2009
ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΜΠΑΜΠΩΣ
Το έθιμο της Μπάμπως
Κυρίως τελούνταν στη Βόρεια και την Ανατολική Θράκη, απ' όπου οι πρόσφυγες το μετέφεραν στις νέες τους πατρίδες. Οι πρόσφυγες από τη Βουλγαρία, το έλεγαν "Μπάμπω Ντεν", από την Τουρκία "Μπάμπου Γκιουνού", ενώ όσοι ήρθαν από τα παράλια του Πύργου (Μεσημβίας Σουζόπολη), το έλεγαν "Μπαμπώτερα". Το έθιμο αυτό, τελείται στις 7 Ιανουαρίου, εορτή της Αγίας Δομνίκης, ή Δόμνης και σκοπό έχει την απόδοση τιμής στο πρόσωπο της γιαγιάς, η οποία συνέβαλε στη γέννα των παιδιών. Η γιαγιά στην αρχαιότητα, λέγονταν μάμμη και ως έμπειρη στη ζωή, ήταν αυτή που με τη σοφία και την πείρα της βοηθούσε τις έγκυες στη γέννα. Έτσι με τα χρόνια η μάμμη με την μετάθεση του τόνου έγινε μαμή και από γιαγιά απόχτησε τη σημασία της μαίας. Το πρωί της 8ης Ιανουαρίου, η κάθε γυναίκα του χωριού που γέννησε τη χρονιά που πέρασε, επισκέπτεται στο σπίτι της την "Μπάμπω", φέρνοντας της δώρα, πετσέτα και παπούτσια, για να μπορεί να σκουπίζεται και να τρέχει στα σπίτια, όσων την έχουν ανάγκη. Εκείνη που έχει καλοντυθεί και στολιστεί, ανταποδίδει με κεράσματα κι ευχές. Όταν συγκεντρωθούν όλες οι γυναίκες, φέρνουν τη "Μπάμπω" με πομπή επάνω σε αμάξι ως τη βρύση του χωριού, όπου η κάθε γυναίκα της πλένει τελετουργικά τα χέρια. Ακολουθεί διασκέδαση μόνο των γυναικών με τη "Μπάμπω", σε ένα καφενείο του χωριού.
Κατά τους λαογράφους, το έθιμο έχει αρχαιοελληνική προέλευση και θυμίζει τα "Θεσμοφόρια", αγροτική γιορτή κατά την οποία οι γυναίκες επικαλούνταν γονιμότητα και ιδιαίτερα τα Αλώα, που γίνονταν την ίδια εποχή (αρχές Ιανουαρίου), στα οποία μετείχαν μόνο γυναίκες, οι οποίες πορεύονταν τραγουδώντας άσεμνα τραγούδια, ενώ στα τραπέζια τους είχαν πολύ κρασί και ομοιώματα "μορίων". Όλα αυτά, ήταν χαρακτηριστικά για όλες τις γιορτές, οι οποίες αποσκοπούσαν στη γονιμότητα των ανθρώπων και των καρπών
Κυρίως τελούνταν στη Βόρεια και την Ανατολική Θράκη, απ' όπου οι πρόσφυγες το μετέφεραν στις νέες τους πατρίδες. Οι πρόσφυγες από τη Βουλγαρία, το έλεγαν "Μπάμπω Ντεν", από την Τουρκία "Μπάμπου Γκιουνού", ενώ όσοι ήρθαν από τα παράλια του Πύργου (Μεσημβίας Σουζόπολη), το έλεγαν "Μπαμπώτερα". Το έθιμο αυτό, τελείται στις 7 Ιανουαρίου, εορτή της Αγίας Δομνίκης, ή Δόμνης και σκοπό έχει την απόδοση τιμής στο πρόσωπο της γιαγιάς, η οποία συνέβαλε στη γέννα των παιδιών. Η γιαγιά στην αρχαιότητα, λέγονταν μάμμη και ως έμπειρη στη ζωή, ήταν αυτή που με τη σοφία και την πείρα της βοηθούσε τις έγκυες στη γέννα. Έτσι με τα χρόνια η μάμμη με την μετάθεση του τόνου έγινε μαμή και από γιαγιά απόχτησε τη σημασία της μαίας. Το πρωί της 8ης Ιανουαρίου, η κάθε γυναίκα του χωριού που γέννησε τη χρονιά που πέρασε, επισκέπτεται στο σπίτι της την "Μπάμπω", φέρνοντας της δώρα, πετσέτα και παπούτσια, για να μπορεί να σκουπίζεται και να τρέχει στα σπίτια, όσων την έχουν ανάγκη. Εκείνη που έχει καλοντυθεί και στολιστεί, ανταποδίδει με κεράσματα κι ευχές. Όταν συγκεντρωθούν όλες οι γυναίκες, φέρνουν τη "Μπάμπω" με πομπή επάνω σε αμάξι ως τη βρύση του χωριού, όπου η κάθε γυναίκα της πλένει τελετουργικά τα χέρια. Ακολουθεί διασκέδαση μόνο των γυναικών με τη "Μπάμπω", σε ένα καφενείο του χωριού.
Κατά τους λαογράφους, το έθιμο έχει αρχαιοελληνική προέλευση και θυμίζει τα "Θεσμοφόρια", αγροτική γιορτή κατά την οποία οι γυναίκες επικαλούνταν γονιμότητα και ιδιαίτερα τα Αλώα, που γίνονταν την ίδια εποχή (αρχές Ιανουαρίου), στα οποία μετείχαν μόνο γυναίκες, οι οποίες πορεύονταν τραγουδώντας άσεμνα τραγούδια, ενώ στα τραπέζια τους είχαν πολύ κρασί και ομοιώματα "μορίων". Όλα αυτά, ήταν χαρακτηριστικά για όλες τις γιορτές, οι οποίες αποσκοπούσαν στη γονιμότητα των ανθρώπων και των καρπών
ΚΟΥΡΜΠΑΝΙ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ-ΜΑΊΣΤΡΟΣ
Κουρμπάνι
Το κουρμπάνι του Αγ. Αθανασίου στη Μαΐστρο αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα λαϊκής λατρευτικής εκδήλωσης με βαθιές ρίζες και παλαιότατες θρησκευτικές παραστάσεις. Όμως στη μακροβιότητα του εθίμου συνέτεινε και το ότι έχει και έναν ψυχαγωγικό-συμποσιακό χαρακτήρα.
Οι κάτοικοι της Μαΐστρου, από την Αίνο της Αν . Θράκης σύμφωνα με τις μαρτυρίες των πιο ηλικιωμένων κατοίκων, τιμούσαν τον Άγιο Αθανάσιο, με κουρμπάνι, σε παρεκκλήσι του Αγίου έξω από το χωριό τους. Όμως, τα πρώτα χρόνια, της προσφυγιάς, από το 1923 μέχρι το 1926, δεν τηρήθηκε το εθιμοτυπικό μέρος του, γιατί, έμεναν σε πρόχειρα καταλύματα και είχαν να αντιμετωπίσουν τις αντίξοες συνθήκες της προσφυγιάς τους. Το χειμώνα του 1926, σύμφωνα με τις μαρτυρίες κατοίκων τα ζώα του χωριού αρρώστησαν, γεγονός που έφερε μεγάλο πλήγμα στην οικονομία της μικρής γεωργοκτηνοτροφικής κοινωνίας. Τότε, σε έναν κάτοικο,ΑΜ , εν ζωή μέχρι πριν λίγα χρόνια, «φανερώθηκε» στον ύπνο του ο Άγιος Αθανάσιος, «ζητώντας» την αναβίωση του εθίμου. Πράγματι, οι κάτοικοι ανταποκρίθηκαν στην «επιθυμία» του και έκτοτε, το τηρούν με ευλάβεια. Μόνο τα χρόνια της Κατοχής από τους Βουλγάρους, δεν γιόρτασαν το κουρμπάνι τους.
Κάθε χρόνο, μία επιτροπή μόνο από άντρες, στην οποία συμμετέχουν και παιδιά, μαζεύει χρήματα από τις οικογένειες του χωριού και με τα χρήματα των προσφορών αγοράζεται το ζώο και όλα τα συνοδευτικά υλικά για το γεύμα και το γλέντι που ακολουθεί (κρασιά, σιτάρι, άρτος, κτλ).
Ενδιαφέρον ωστόσο παλιότερα είχε το τελετουργικό μέρος της θυσίας. Σήμερα έχει περιοριστεί στο ψυχαγωγικό-συμποσιακό χαρακτήρα.
Μέχρι και πριν από 20 περίπου χρόνια, το ζώο θα σφάζονταν στο σπίτι αυτού που θα έδινε τα περισσότερα χρήματα, ως προσφορά, ή σε αυτόν, που κατά γενική ομολογία χρειαζόταν πιο πολύ την εύνοια του Αγίου, πχ υπήρχε μία σοβαρή ασθένεια. Η σφαγή του ζώου σε ένα σπίτι είχε καθαρτικό χαρακτήρα και γι αυτό και ήταν μία πράξη ιερή.
Από το αίμα του ζώου, έπαιρναν οι παρευρισκόμενοι και σχημάτιζαν το σημείο του σταυρού στα μέτωπα τα δικά τους και των παιδιών, σε ασθενείς, καθώς και στην είσοδο του σπιτιού, ή στα ζώα τους, προς απομάκρυνση του κακού από αυτά. Μάλιστα, υπήρξαν φορές, που το ζώο είχε σφαγιαστεί σε κάποιο σημείο του εσωτερικού του στάβλου, ή της αυλής, και θεωρούνταν το σημείο αγιασμένο. Ως εκ τούτου, παραχώνονταν το αίμα, για να μην πατηθεί και μιανθεί με κάποιον άλλον τρόπο. Ομοίως και τα κόκαλα παραχώνονταν, αφού και αυτά, θεωρούνταν ιερά.
Τα παλιότερα χρόνια, το θυσιαζόμενο ζώο έπρεπε να είναι ταύρος. Σήμερα αυτό δεν τηρείται. Το ζώο, την παραμονή της εορτής σφάζεται, σε κοινόχρηστο χώρο, και αφού ελεγχθεί από κτηνίατρο, τεμαχίζεται σε μερίδες και βράζεται μαζί με πλιγούρι, σε ειδικά κασσιτερωμένα σκεύη.
Από την στιγμή που θα σφαγιαστεί το ζώο, μέχρι που θα λήξει το έθιμο, με τον καθαρισμό των σκευών και του χώρου, οι συμμετέχοντες στη διοργάνωση, που είναι αποκλειστικά άντρες (και παιδιά, για το μοίρασμα του φαγητού) επικρατεί μία γιορτινή ατμόσφαιρα. Χοροί, τραγούδια και πιοτό κυριαρχούν.
Ανήμερα της εορτής και μετά τη θεία λειτουργία, οι συμμετέχοντες στη γιορτή, συγκεντρώνονται, σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο, έξω από τον Πολιτιστικό Σύλλογο. Εκεί ο ιερέας ευλογεί το θυσίασμα με ειδική ευχή και ακολουθεί συνεστίαση των ομοχωρίων και των καλεσμένων, ώστε όλοι να γίνουν, σύμφωνα με τις δημώδεις δοξασίες, κοινωνοί της ευλογίας του τιμωμένου αγίου. Παράλληλα, το κομματιασμένο κρέας του βρασμένου ζώου με το πλιγούρι, μοιράζεται κυρίως από παιδιά, στις οικογένειες του χωριού που προσέφεραν για την αγορά του ζώου, ώστε να φτάσει η ευλογία σε κάθε σπίτι.
Το “Κουρμπάνι” του Αγίου Αθανασίου Μαΐστρου αποτελεί ένα γνήσιο βλαστάρι του κεντρικού διονυσιακού λατρευτικού κορμού που τις ρίζες του τις έχει στα βάθη της ελληνικής ιστορίας. Ωστόσο, σήμερα θερμαίνεται και ποτίζεται από μια δυνατή και γνήσια χριστιανική πίστη, ότι οι Άγιοι βρίσκονται βοηθοί και συμπαραστάτες κάθε στιγμή στη ζωή των ανθρώπων.
απο την εφημεριδα πολιτης της Θρακης
Το κουρμπάνι του Αγ. Αθανασίου στη Μαΐστρο αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα λαϊκής λατρευτικής εκδήλωσης με βαθιές ρίζες και παλαιότατες θρησκευτικές παραστάσεις. Όμως στη μακροβιότητα του εθίμου συνέτεινε και το ότι έχει και έναν ψυχαγωγικό-συμποσιακό χαρακτήρα.
Οι κάτοικοι της Μαΐστρου, από την Αίνο της Αν . Θράκης σύμφωνα με τις μαρτυρίες των πιο ηλικιωμένων κατοίκων, τιμούσαν τον Άγιο Αθανάσιο, με κουρμπάνι, σε παρεκκλήσι του Αγίου έξω από το χωριό τους. Όμως, τα πρώτα χρόνια, της προσφυγιάς, από το 1923 μέχρι το 1926, δεν τηρήθηκε το εθιμοτυπικό μέρος του, γιατί, έμεναν σε πρόχειρα καταλύματα και είχαν να αντιμετωπίσουν τις αντίξοες συνθήκες της προσφυγιάς τους. Το χειμώνα του 1926, σύμφωνα με τις μαρτυρίες κατοίκων τα ζώα του χωριού αρρώστησαν, γεγονός που έφερε μεγάλο πλήγμα στην οικονομία της μικρής γεωργοκτηνοτροφικής κοινωνίας. Τότε, σε έναν κάτοικο,ΑΜ , εν ζωή μέχρι πριν λίγα χρόνια, «φανερώθηκε» στον ύπνο του ο Άγιος Αθανάσιος, «ζητώντας» την αναβίωση του εθίμου. Πράγματι, οι κάτοικοι ανταποκρίθηκαν στην «επιθυμία» του και έκτοτε, το τηρούν με ευλάβεια. Μόνο τα χρόνια της Κατοχής από τους Βουλγάρους, δεν γιόρτασαν το κουρμπάνι τους.
Κάθε χρόνο, μία επιτροπή μόνο από άντρες, στην οποία συμμετέχουν και παιδιά, μαζεύει χρήματα από τις οικογένειες του χωριού και με τα χρήματα των προσφορών αγοράζεται το ζώο και όλα τα συνοδευτικά υλικά για το γεύμα και το γλέντι που ακολουθεί (κρασιά, σιτάρι, άρτος, κτλ).
Ενδιαφέρον ωστόσο παλιότερα είχε το τελετουργικό μέρος της θυσίας. Σήμερα έχει περιοριστεί στο ψυχαγωγικό-συμποσιακό χαρακτήρα.
Μέχρι και πριν από 20 περίπου χρόνια, το ζώο θα σφάζονταν στο σπίτι αυτού που θα έδινε τα περισσότερα χρήματα, ως προσφορά, ή σε αυτόν, που κατά γενική ομολογία χρειαζόταν πιο πολύ την εύνοια του Αγίου, πχ υπήρχε μία σοβαρή ασθένεια. Η σφαγή του ζώου σε ένα σπίτι είχε καθαρτικό χαρακτήρα και γι αυτό και ήταν μία πράξη ιερή.
Από το αίμα του ζώου, έπαιρναν οι παρευρισκόμενοι και σχημάτιζαν το σημείο του σταυρού στα μέτωπα τα δικά τους και των παιδιών, σε ασθενείς, καθώς και στην είσοδο του σπιτιού, ή στα ζώα τους, προς απομάκρυνση του κακού από αυτά. Μάλιστα, υπήρξαν φορές, που το ζώο είχε σφαγιαστεί σε κάποιο σημείο του εσωτερικού του στάβλου, ή της αυλής, και θεωρούνταν το σημείο αγιασμένο. Ως εκ τούτου, παραχώνονταν το αίμα, για να μην πατηθεί και μιανθεί με κάποιον άλλον τρόπο. Ομοίως και τα κόκαλα παραχώνονταν, αφού και αυτά, θεωρούνταν ιερά.
Τα παλιότερα χρόνια, το θυσιαζόμενο ζώο έπρεπε να είναι ταύρος. Σήμερα αυτό δεν τηρείται. Το ζώο, την παραμονή της εορτής σφάζεται, σε κοινόχρηστο χώρο, και αφού ελεγχθεί από κτηνίατρο, τεμαχίζεται σε μερίδες και βράζεται μαζί με πλιγούρι, σε ειδικά κασσιτερωμένα σκεύη.
Από την στιγμή που θα σφαγιαστεί το ζώο, μέχρι που θα λήξει το έθιμο, με τον καθαρισμό των σκευών και του χώρου, οι συμμετέχοντες στη διοργάνωση, που είναι αποκλειστικά άντρες (και παιδιά, για το μοίρασμα του φαγητού) επικρατεί μία γιορτινή ατμόσφαιρα. Χοροί, τραγούδια και πιοτό κυριαρχούν.
Ανήμερα της εορτής και μετά τη θεία λειτουργία, οι συμμετέχοντες στη γιορτή, συγκεντρώνονται, σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο, έξω από τον Πολιτιστικό Σύλλογο. Εκεί ο ιερέας ευλογεί το θυσίασμα με ειδική ευχή και ακολουθεί συνεστίαση των ομοχωρίων και των καλεσμένων, ώστε όλοι να γίνουν, σύμφωνα με τις δημώδεις δοξασίες, κοινωνοί της ευλογίας του τιμωμένου αγίου. Παράλληλα, το κομματιασμένο κρέας του βρασμένου ζώου με το πλιγούρι, μοιράζεται κυρίως από παιδιά, στις οικογένειες του χωριού που προσέφεραν για την αγορά του ζώου, ώστε να φτάσει η ευλογία σε κάθε σπίτι.
Το “Κουρμπάνι” του Αγίου Αθανασίου Μαΐστρου αποτελεί ένα γνήσιο βλαστάρι του κεντρικού διονυσιακού λατρευτικού κορμού που τις ρίζες του τις έχει στα βάθη της ελληνικής ιστορίας. Ωστόσο, σήμερα θερμαίνεται και ποτίζεται από μια δυνατή και γνήσια χριστιανική πίστη, ότι οι Άγιοι βρίσκονται βοηθοί και συμπαραστάτες κάθε στιγμή στη ζωή των ανθρώπων.
απο την εφημεριδα πολιτης της Θρακης
Δευτέρα 18 Μαΐου 2009
ΔΕΛΤΑ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ-ΙΣΤΟΡΙΑ
Το Δέλτα Έβρου έχει μεγάλη ιστορία. Τόπος κυνηγιού για τους Βυζαντινούς άρχοντες, αργότερα έγινε τόπος καταφυγής κατά την τουρκοκρατία και για τους αγωνιστές του αντιβουλγαρικού αγώνα και της εθνικής αντίστασης κατά το διάστημα της γερμανικής κατοχής.
Μια αποφασιστική μάχη δόθηκε στους βαλτότοπους του Δέλτα ανάμεσα στους Βυζαντινούς και τους Σκύθες, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αλέξιος ο Α (1081-1118), πατέρα του κτήτορα της Βήρας και της μονής της Κοσμοσώτηρας. Ο Αλέξιος αφού προσεταιρίσθηκε τους Κουμάνους, με έναν στρατηγικό ελιγμό παρέσυρε κα εγκλώβισε τους Σκύθες στην καρδιά του Δέλτα και τους αφάνισε στην κυριολεξία, ώστε να μην αποτελούν πλέον κίνδυνο για το Βυζάντιο. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια της Άννας Κομνηνής στο έργο της Αλεξίας. ¨Ήταν Τρίτη 29 Απριλίου 1091. Δια μίαν ημέραν οι Σκύθαι τον Μάϊον ουκ είδον¨. Και αλλού ¨Μέσα σε μία μόνο ημέρα, οι Βυζαντινοί μπόρεσαν να αφανίσουν μυριάδες ανθρώπους, έθνος ολόκληρο¨.
Το Δέλτα κατακυρώθηκε στην Ελλάδα οριστικά το 1923 ύστερα από απόφαση της Διεθνούς Επιτροπής, αφού διαπιστώθηκε ότι το ανατολικό σκέλος του ποταμού είναι το κυριότερο, με τον μεγαλύτερο όγκο νερού και θα έπρεπε με βάση της συνθήκης της Λωζάνης να αποτελέσει και την οριοθετική γραμμή. Σήμερα το Δέλτα είναι εύκολο στην πρόσβαση των επισκεπτών. Για την επίσκεψη του χρειάζεται ειδική άδει από τις στρατιωτικές, γιατί αποτελεί παραμεθόρια περιοχή.
Τρεις δρόμοι οδηγούν στο χώρο. Από την Τραϊανούπολη, από το Δορίσκο και από τις Φέρες. Μέσα στο Δέλτα και ιδιαίτερα στη νότια περιοχή του, που είναι γεμάτη από λίμνες, κανάλια και νησίδες, μπορεί ο επισκέπτης να δει τα πουλιά να πετάγονται μέσα από την παρόχθια βλάστηση, να κολυμπούν στα νερά ή να πετούν στον ουρανό. Μια ανεπανάληπτη εμπειρία και αισθητική απόλαυση προσφέρει και μια ¨βαρκάδα¨ με τις βάρκες των ψαράδων που μπορούν να ταξιδέψουν τους επισκέπτες μέχρι την ποδιά της Αίνου, δίπλα στην θαλάσσια οριογραμμή. Υπάρχει ακόμη στον ίδιο χώρο ένα ειδικό κτίριο, το καταφύγιο, όπου οι επιστήμονες που θα φθάνουν εδώ από όλα τα μέρη του κόσμου μπορούν να διανυκτερεύσουν και να παρατηρήσουν τα πουλιά από την ψηλή σκοπιά του. Πιο μέσα βρίσκεται η παλιά βίλα του Ωνάση, κτισμένη στην δεκαετία του 1950, για να διανυκτερεύει με την συντροφιά του στα κυνήγια της εποχής εκείνης. Σήμερα χρησιμεύει ως βιολογικός σταθμός της ¨Ελληνικής Εταιρείας προστασίας φύσης
Μια αποφασιστική μάχη δόθηκε στους βαλτότοπους του Δέλτα ανάμεσα στους Βυζαντινούς και τους Σκύθες, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αλέξιος ο Α (1081-1118), πατέρα του κτήτορα της Βήρας και της μονής της Κοσμοσώτηρας. Ο Αλέξιος αφού προσεταιρίσθηκε τους Κουμάνους, με έναν στρατηγικό ελιγμό παρέσυρε κα εγκλώβισε τους Σκύθες στην καρδιά του Δέλτα και τους αφάνισε στην κυριολεξία, ώστε να μην αποτελούν πλέον κίνδυνο για το Βυζάντιο. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια της Άννας Κομνηνής στο έργο της Αλεξίας. ¨Ήταν Τρίτη 29 Απριλίου 1091. Δια μίαν ημέραν οι Σκύθαι τον Μάϊον ουκ είδον¨. Και αλλού ¨Μέσα σε μία μόνο ημέρα, οι Βυζαντινοί μπόρεσαν να αφανίσουν μυριάδες ανθρώπους, έθνος ολόκληρο¨.
Το Δέλτα κατακυρώθηκε στην Ελλάδα οριστικά το 1923 ύστερα από απόφαση της Διεθνούς Επιτροπής, αφού διαπιστώθηκε ότι το ανατολικό σκέλος του ποταμού είναι το κυριότερο, με τον μεγαλύτερο όγκο νερού και θα έπρεπε με βάση της συνθήκης της Λωζάνης να αποτελέσει και την οριοθετική γραμμή. Σήμερα το Δέλτα είναι εύκολο στην πρόσβαση των επισκεπτών. Για την επίσκεψη του χρειάζεται ειδική άδει από τις στρατιωτικές, γιατί αποτελεί παραμεθόρια περιοχή.
Τρεις δρόμοι οδηγούν στο χώρο. Από την Τραϊανούπολη, από το Δορίσκο και από τις Φέρες. Μέσα στο Δέλτα και ιδιαίτερα στη νότια περιοχή του, που είναι γεμάτη από λίμνες, κανάλια και νησίδες, μπορεί ο επισκέπτης να δει τα πουλιά να πετάγονται μέσα από την παρόχθια βλάστηση, να κολυμπούν στα νερά ή να πετούν στον ουρανό. Μια ανεπανάληπτη εμπειρία και αισθητική απόλαυση προσφέρει και μια ¨βαρκάδα¨ με τις βάρκες των ψαράδων που μπορούν να ταξιδέψουν τους επισκέπτες μέχρι την ποδιά της Αίνου, δίπλα στην θαλάσσια οριογραμμή. Υπάρχει ακόμη στον ίδιο χώρο ένα ειδικό κτίριο, το καταφύγιο, όπου οι επιστήμονες που θα φθάνουν εδώ από όλα τα μέρη του κόσμου μπορούν να διανυκτερεύσουν και να παρατηρήσουν τα πουλιά από την ψηλή σκοπιά του. Πιο μέσα βρίσκεται η παλιά βίλα του Ωνάση, κτισμένη στην δεκαετία του 1950, για να διανυκτερεύει με την συντροφιά του στα κυνήγια της εποχής εκείνης. Σήμερα χρησιμεύει ως βιολογικός σταθμός της ¨Ελληνικής Εταιρείας προστασίας φύσης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)