Η ρωμαϊκή πόλη της Πλωτινούπολης, κείμενη στο λόφο της Αγίας Πέτρας, στο ανατολικό άκρο της πόλης, όπου και τα ψηφιδωτά δάπεδα.
Η βυζαντινή πόλη-κάστρο του Διδυμοτείχου, στο λόφο του Καλέ , στο δυτικό άκρο της πόλης η οποία οριοθετείται από τα εκτεταμένα τείχη της πόλης.
Το κάστρο διατηρείται στο μεγαλύτερο μήκος του, με τους 24 πύργους του, κάποιοι από τους οποίους φέρουν μονογράμματα βυζαντινών προσωπικοτήτων ή διακοσμητικά και συμβολικά μοτίβα. Ακόμη μπορεί κανείς να επισκεφθεί τους μικρούς ναούς και τα αυτοκρατορικά παρεκκλήσια, σε ένα από τα οποία αποκαλύφθηκαν πρόσφατα τμήματα τοιχογραφιών με μοναδικές παραστάσεις φτερωτών αυτοκρατόρων. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι εκατοντάδες των τεχνητών, λαξευμένων στο βράχο σπηλαίων, τα οποία είχαν διαμορφωθεί από τους ίδιους τους βυζαντινούς κατοίκους του κάστρου ως βοηθητικά τμήματα των κατοικιών τους.
Λίγο πιο μπροστά από το Μεγάλο Τέμενος χρονολογούνται (1398), τα λεγόμενα «Λουτρά των Ψιθύρων» , τα αρχαιότερα οθωμανικά λουτρά στην Ευρώπη τα οποία σώζονται και σήμερα.
Εντυπωσιάζει ακόμη το Μαυσωλείο του Ορούτς Πασά, μία θολοσκεπής ανοικτή κατασκευή από το πρώτο τέταρτο του 15ου αιώνα, ταφικό κτίσμα μίας πολύ σημαντικής προσωπικότητας της πρώιμης οθωμανικής περιόδου.
Το βυζαντινό ναϋδριο της Αγίας Αικατερίνης, υστεροβυζαντινό ταφικό παρεκκλήσι επάνω στο λόφο του Καλέ και κοντά στο χώρο των βυζαντινών ανακτόρων.
Ο μεταβυζαντινός ναός του Σωτήρος Χριστού (1846), με λίθινη καμαρωτή ανωδομή και υψηλότατης αξίας ξυλόγλυπτο τέμπλο. Δύο από τις ιερές εικόνες η αμφιπρόσωπη εικόνα της Παναγίας της «Δυμοτειχίτισας» από το πρώτο μισό του 14ου αιώνα, πιθανότατα αυτοκρτορικό δώρο προς την πόλη και η δεσποτική εικόνα του Χριστού αποτελούν έργα ύψιστης καλλιτεχνικής αξίας και προσκυνούνται ως θαυματουργές.
Ο μεταβυζαντινός ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (1839) με ωραίο ξυλόγλυπτο τέμπλο και εικόνες, αφιερώματα των συντεχνιών.
Ο αρμενικός ναός του Αγίου Γεωργίου (Σούρπ Κεβόρκ) (1826-1831), ιδιότυπος ναός από τις αρχές του 19ου αιώνα στη θέση του βυζαντινού ναού του Αγίου Γεωργίου του Παλαιοκαστρίτη, όπου είχε στεφθεί αυτοκράτορας ο Ιωάννης ο Στ΄ο Καντακουζηνός στις 26 Οκτωβρίου του 1341.
Στην πόλη και έξω από αυτήν βρίσκονται ακόμη σειρά προσκυνημάτων και παρεκκλησίων , πολλά από τα οποία αποτελούν σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της πόλης, όπως το αρχαιότατο παρεκκλήσι της Αγίας Μαρίνας , όπου οι πιστοί κρεμούν κομμάτια υφάσματος από δένδρο της αυλής για αν ιαθούν, ή ο Άγιος Βλάσης, συνδεδεμένος με τους μύθους για την άλωση του Διδυμοτείχου και τερματισμός των παραδοσιακών ιπποδρομιών που διεξάγονταν στη γιορτή του..
Στο χωριό Πύθιο του Δήμου Διδυμοτείχου σε απόσταση 15 χιλιομέτρων από την πόλη βρίσκεται το Βυζαντινό κάστρο του Ιωάννη Καντακουζηνού, το απόρθητο θησαυροφυλάκιο και καταφύγιο του αυτοκράτορα.. Το μνημείο βρίσκεται δίπλα στο διεθνή σιδηροδρομικό σταθμό , ένα από τα ιδανικά για αναψυχή μέρη της Θράκης.
Στο ίδιο χωριό σημείο έλξης των πιστών αποτελεί ο τάφος και το παρεκκλήσι του εθνομάρτυρα Κυρίλλου του Στ΄, Οικουμενικού Πατριάρχου μέχρι το 1818 ο οποίος το 1821 μαρτύρησε στην Αδριανούπολη και το σκήνωμά του ρίχτηκε στον Έβρο.
Έξω από το χωριό Πραγγί υπάρχουν τα ερείπια ενός ναού του 11ου αιώνα στην ανασκαφή του οποίου βρέθηκε ένα θαυμάσιο μαρμάρινο τέμπλο.
Σε απόσταση 3 χιλιομέτρων βορείως του Πυθίου έχουν τελευταία ανασκαφεί και μελετηθεί οι θρακικοί τάφοι του χωριού Ρηγίου, αξιόλογα μνημεία του 4ου π.Χ. αιώνα, ενώ ολόκληρη η περιοχή είναι πλήρης από τύμβους, άνω των 140, οι οποίοι περιμένουν την αρχαιολογική σκαπάνη.
Σε έναν από αυτούς τους τύμβους μπορεί κανείς να επισκεφθεί τον μακεδονικό τάφο του Ελαφοχωρίου (Δάφνης), πρώιμο καμαροσκέπαστο λίθινο μακεδονικό τάφο από τον 4ο π.Χ. αιώνα. Το μνημείο βρίσκεται 2ο περίπου χιλιόμετρα δυτικά του Διδυμοτείχου στα όρια του Δήμου Μεταξάδων.
Στην ίδια περιοχή περιμένουν τον επισκέπτη οι μεταβυζαντινοί ναοί του Αγίου Αθανασίου Αλεποχωρίου, του Αγίου Αθανασίου Μεταξάδων και Αγίας Παρασκευής (ή Αγίου Παντελεήμονος) Παλιουρίου κατάγραφοι με εξαιρετικής ποιότητας τοιχογραφίες, πιο ακαδημαϊκές και κομψές ο πρώτος , πιο πρωτόγονες και ιδιάζουσες ο τρίτος, πιο συγκρατημένες και «θρησκευτικές» ο δεύτερος.
Ακόμη ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο κηρυγμένος παραδοσιακός οικισμός των Μεταξάδων με την χαρακτηριστική λιθοδομία της περιοχής, μαζί με τους παρακείμενους οικισμούς του Παλιουρίου, της Αβδέλλας και του Αλεποχωρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου