Η χλωρίδα στην περιοχή είναι η χαρακτηριστική ενός πλούσιου μεσογειακού υγροτόπου. Η επιστημονική της καταγραφή ανέδειξε γύρω στα 350 διαφορετικά είδη βλάστησης , που απαντώνται στο παραποτάμιο δάσος και στον κυρίως όγκο του υγροτόπου.
Το παρόχθιο δάσος απλώνεται κατά μήκος του αναχώματος για δέκα πέντε χιλιόμετρα . Η βλάστησή του είναι υψηλή και πυκνή σε ιτιές , σκλήθρα , λεύκες , φτελιές - δέντρα , που γύρω τους τυλίγονται αναρριχώμενα φυτά. Εδώ κυριαρχούν τα αλμυρίκια (Tamarix ) εκείνα , που το ύψος τους φτάνει μέχρι και τα πέντε μέτρα.
* Νοτιότερα , πλησιάζοντας προς τη θάλασσα η αλατότητα του εδάφους αυξάνεται, με αποτέλεσμα η βλάστηση να παραμένει πυκνή, αλλά θαμνώδης. Κατά μήκος του κεντρικού αναχώματος - τόσο στον ανατολικό, όσο και στον δυτικό βραχίονα - η παρουσία από αλμυρίκια συνεχίζει να είναι έντονη, μαζί με τους καλαμώνες, που αναπτύσσονται κατά συστάδες στις πλημμυρισμένες ζώνες.
* Η σαλικόρνια (Salicornia europea) ευνοείται από την αλμυρότητα του υγροτόπου. Μας εντυπωσιάζει κυρίως το καλοκαίρι και νωρίς το φθινόπωρο, που σχηματίζει κόκκινο χαλί, εκεί που το έδαφος έχει απορροφήσει αρκετά από τα λιμνάζοντα νερά.
* Φτάνοντας στον κυρίως όγκο του υγροτόπου, οι καλαμιές είναι τα φυτά που συναντώνται στις όχθες των φυσικών καναλιών ή γύρω από τις νησίδες, που σχηματίζονται μέσα στις λίμνες γλυκού νερού, όπως αυτές των Νυμφών, της Σκέπης, των Σπιτιών, και άλλες.
* Στις λιμνοθάλασσες η αλατότητα του νερού επηρεάζει την υδρόβια βλάστηση. Κυριαρχούν τα είδη Ruppia και Zostera - πολύτιμη τροφή για τις πάπιες και τους κύκνους.
* Στις αμμονησίδες του Δέλτα και στις ακτές παρατηρείται η αμμόφιλη βλάστηση (π.χ.: elymus).
* Οι παρεμβάσεις του ανθρώπου στην περιοχή στη διάρκεια των τελευταίων σαράντα χρόνων, περιόρισαν δραματικά την έκταση του υγροτόπου, όπως αναφέρεται και πιο πάνω. Οι αλυσιδωτές συνέπειες στην περιβαλλοντική ισορροπία της περιοχής είναι άμεσες αλλά και μακροπρόθεσμες.
* Τα αποξηραντικά έργα για παράδειγμα, μείωσαν τους υδάτινους πόρους και στέρησαν από εκατοντάδες υδρόβια πουλιά τη δυνατότητα εξεύρεσης τροφής.
* Η μείωση της στάθμης του νερού μαζί με την ξύλευση του παρόχθιου δάσους επέκτεινε τα λειβάδια και φυσικά ελάττωσε τη βλάστηση. Το αποτέλεσμα ήταν διττό: από τη μία πλευρά η εξάπλωση των λειβαδιών οδήγησε στην υπερβόσκηση - εκεί που άλλοτε ξεχειμώνιαζαν οι χήνες - και ταυτόχρονα στέρησε από αρκετά πουλιά τη δυνατότητα να φωλιάζουν στους θάμνους ή τα δέντρα , τα οποία είχαν ήδη ξυλευθεί.
Έτσι,… " Σήμερα δε φωλιάζουν πια εδώ- όμως ξεχειμωνιάζουν- η Λαγγόνα (Phalacrocorax pygmeous), o Nυχτοκόρακας (Νycticorax ), o Kρυπτοτσικνιάς ( Αrdeola ralloides ), o Λευκοτσικνιάς (Egretta garzetta), ο Αργυροτσικνιάς (Εrgetta alba), o Σταχτοτσικνιάς (Ardea cinerea), η Χαλκόκοτα (Plegadis falkinellus), και ο Θαλασσαετός (Haliaeetus albicilla)". Πηγή: Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία , 'Σημαντικές περιοχές για τα πουλιά της Ελλάδας' .1994).
* Η χλωρίδα στην περιοχή είναι η χαρακτηριστική ενός πλούσιου μεσογειακού υγροτόπου. Η επιστημονική της καταγραφή ανέδειξε γύρω στα 350 διαφορετικά είδη βλάστησης , που απαντώνται στο παραποτάμιο δάσος και στον κυρίως όγκο του υγροτόπου.
Το παρόχθιο δάσος απλώνεται κατά μήκος του αναχώματος για δέκα πέντε χιλιόμετρα . Η βλάστησή του είναι υψηλή και πυκνή σε ιτιές , σκλήθρα , λεύκες , φτελιές - δέντρα , που γύρω τους τυλίγονται αναρριχώμενα φυτά. Εδώ κυριαρχούν τα αλμυρίκια (Tamarix ) εκείνα , που το ύψος τους φτάνει μέχρι και τα πέντε μέτρα.
* Νοτιότερα , πλησιάζοντας προς τη θάλασσα η αλατότητα του εδάφους αυξάνεται, με αποτέλεσμα η βλάστηση να παραμένει πυκνή, αλλά θαμνώδης. Κατά μήκος του κεντρικού αναχώματος - τόσο στον ανατολικό, όσο και στον δυτικό βραχίονα - η παρουσία από αλμυρίκια συνεχίζει να είναι έντονη, μαζί με τους καλαμώνες, που αναπτύσσονται κατά συστάδες στις πλημμυρισμένες ζώνες.
* Η σαλικόρνια (Salicornia europea) ευνοείται από την αλμυρότητα του υγροτόπου. Μας εντυπωσιάζει κυρίως το καλοκαίρι και νωρίς το φθινόπωρο, που σχηματίζει κόκκινο χαλί, εκεί που το έδαφος έχει απορροφήσει αρκετά από τα λιμνάζοντα νερά.
* Φτάνοντας στον κυρίως όγκο του υγροτόπου, οι καλαμιές είναι τα φυτά που συναντώνται στις όχθες των φυσικών καναλιών ή γύρω από τις νησίδες, που σχηματίζονται μέσα στις λίμνες γλυκού νερού, όπως αυτές των Νυμφών, της Σκέπης, των Σπιτιών, και άλλες.
* Στις λιμνοθάλασσες η αλατότητα του νερού επηρεάζει την υδρόβια βλάστηση. Κυριαρχούν τα είδη Ruppia και Zostera - πολύτιμη τροφή για τις πάπιες και τους κύκνους.
* Στις αμμονησίδες του Δέλτα και στις ακτές παρατηρείται η αμμόφιλη βλάστηση (π.χ.: elymus).
* Οι παρεμβάσεις του ανθρώπου στην περιοχή στη διάρκεια των τελευταίων σαράντα χρόνων, περιόρισαν δραματικά την έκταση του υγροτόπου, όπως αναφέρεται και πιο πάνω. Οι αλυσιδωτές συνέπειες στην περιβαλλοντική ισορροπία της περιοχής είναι άμεσες αλλά και μακροπρόθεσμες.
* Τα αποξηραντικά έργα για παράδειγμα, μείωσαν τους υδάτινους πόρους και στέρησαν από εκατοντάδες υδρόβια πουλιά τη δυνατότητα εξεύρεσης τροφής.
* Η μείωση της στάθμης του νερού μαζί με την ξύλευση του παρόχθιου δάσους επέκτεινε τα λειβάδια και φυσικά ελάττωσε τη βλάστηση. Το αποτέλεσμα ήταν διττό: από τη μία πλευρά η εξάπλωση των λειβαδιών οδήγησε στην υπερβόσκηση - εκεί που άλλοτε ξεχειμώνιαζαν οι χήνες - και ταυτόχρονα στέρησε από αρκετά πουλιά τη δυνατότητα να φωλιάζουν στους θάμνους ή τα δέντρα , τα οποία είχαν ήδη ξυλευθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου