Συσπειρωμένοι γύρω από το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε κοινότητες, συνεχίζουν να ζουν, να δημιουργούν και να ελπίζουν σ’ ένα καλύτερο μέλλον.
Η μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων έχει ιδιαίτερη σημασία και αξία σε τόπους όπου το χριστιανικό στοιχείο είναι πια περιορισμένο, άρα και συσπειρωμένο και όπου η μαρτυρική Ρωμιοσύνη βρίσκει το αληθινό της νόημα και την πραγματική της αποστολή.
Ένα τέτοιο κομμάτι είναι οι Ρωμιοί της Πόλης, που, συσπειρωμένοι στις κοινότητες και γύρω από το Οικουμενικό Πατριαρχείο συνεχίζουν να ζουν, να δημιουργούν και να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον. Οι χριστουγεννιάτικες γιορτές κυλούσαν λοιπόν καταρχάς σε στενή σχέση προς το θρησκευτικό κα ι το πνευματικό τους νόημα, αφού οι Ρωμιοί είχαν μια μοναδική επαφή προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τον ουσιαστικό θεματοφύλακα των παραδόσεων του Γένους.
Η επαφή αυτή, ψυχολογική, πνευματική και τελετουργική, οδήγησε στην διαφύλαξη της ταυτότητας της ομογένειας, την στήριξε σε δύσκολες στιγμές και της έδωσε το θάρρος, τη δύναμη και την αισιοδοξία να αντιμετωπίσει τόσες διώξεις και τόσες κακουχίες χωρίς να εξαφανιστεί και κυρίως, χωρίς να αφομοιωθεί.
Ενθαρχικό υπήρξε και εδώ το έργο του Πατριαρχείου, που ανά τους αιώνες δημιούργησε και θωράκισε όχι μόνον την ταυτότητα, αλλά και την λαϊκή θρησκευτική και εθιμική παράδοσή μας, όπως την βλέπουμε σήμερα να εκδηλώνεται στα χριστουγεννιάτικα έθιμα διαφόρων ελληνικών περιοχών.
Σε δεύτερο επίπεδο, ο χριστουγεννιάτικος εορτασμός στην Πόλη ήταν και συνεχίζει να είναι κατά βάση οικογενειακός. Μέσα στο προστατευτικό πλαίσιο της οικογένειας τηρούνταν εορταστικά έθιμα και παραδόσε
ις, ανανεώνονταν οικογενειακοί, συγγενικοί, προσωπικοί και ψυχολογικοί δεσμοί και σφυρηλατούνταν οι αρμοί που συγκρατούσαν την ομογένεια ενιαία, δυνατή, ορθόδοξη και ρωμαίϊκη.
Γύρω από το πλούσιο εορταστικό τραπέζι, μετά την λειτουργία, οι Ρωμιοί τελούσαν και συνεχίζουν να τελούν, μια δεύτερη προαιώνια τελετουργία, συνέχεια της εκκλησιαστικής, που ξυπνούσε μνήμες και πόθους αιώνων και που χαλυβδώνει τη θέληση για επιβίωση, μέσα σε ένα καλύτερο μέλλον,ασφαλές και ελεύθερο.
Τα φετινά Χριστούγεννα οι καμπάνες σήμαναν και πάλι, τόσο στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, την μονή «των του Χριστού πενήτων, όσο και στους ναούς της Πόλης, όπου οι λίγοι Ρωμιοί συγκεντρώθηκαν για να εορτάσουν την ενανθρώπιση του Θεανθρώπου. Δύο χιλιάδες χρόνια γίνεται αυτό, στον ευλογημένο εκείνο τόπο, με χαρές και λύπες, δόξες και ταπεινώσεις, νίκες και ήττες, ελπίδες ή απογοητεύσεις.
Όμως, τα φετινά Χριστούγεννα δεν πρέπει να αφήσουμε μόνους τους Ρωμιούς της Κωνσταντινούπολης. Στους ναούς ή στα σπίτια μας, στα εορταστικά οικογενειακά για τραπέζια και στις εόρτιες συγκεντρώσεις μας, ας θυμηθούμε να αφιερώσουμε για λίγα λεπτά την σκέψη και την προσευχή μας σ’ εκείνους.
Την έχουν ανάγκη την προσευχή αυτή για να στηριχθούν και να προχωρήσουν, έχουν ανάγκη να ξέρουν πως δεν τους λησμονούμε, τους θυμόμαστε, τους αγαπούμε, τους σκεφτόμαστε. Όλοι πια γνωρίζουμε ό,τι τους αφορά, πέρασαν οι εποχές της λήθης, της άγνοιας, της απαξίωσης.
Τα φετινά Χριστούγεννα οι Κωνταντινουπολίτες ομογενείς δεν ήταν μόνοι, καθώς πλήθος πιστών σε οργανωμένα γκρουπ από όλη την Ελλάδα, κατέκλυσαν το Φανάρι. Δέκα εκατομμύρια Έλληνες θα συμπροσευχηθούν και θα συνεορτάσουν μαζί τους, ζητώντας από τον νηπιάσαντα Ιησού να επιτρέψει και πάλι την αναγέννηση και την μεγαλουργία των Ρωμιοσύνης, με ειρήνη και σεβαστική συνύπαρξη των λαών, στις προαιώνιες κοιτίδες της, τις καθαγιασμένες από τα προγονικά μας αίματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου